Inleiding

Alles begon begon met nen oproep op de Wespsite om wat straffe Wespstoten en de daaropvolgende feedback van oud-Wesper Jan Somers, bestuurslid van De Wesp, periode 1960-64. Enige dagen later bezorgde oud-praeses Jan Vermeiren me een zestal loodzware, stofferige kartonnen dozen met daarin een heleboel grauwe en muf ruikende mappen, de één al wat minder geordend dan de ander. Na enig speurwerk in dat vergeelde, rommelige, onoverzichtelijke en lang vergeten Wesparchief -een stofbril en een zuurstofmasker ware handig geweest- beseften wij haast gelijk welk een schat aan informatie we in handen hadden, gaande van de jaren stillekes tot en met de dag van vandaag.

 

Neuzend in de massa's brieven, krabbels, uitnodigingen, affiches, foto's, rekeningen, krantenartikels, tekeningen, prullaria, etc. zijn we in een vlaag van zinsverbijstering begonnen om wat ordening in die chaos te brengen. Zodoende groeide bij haar ook de idee om de ganse santekraam opnieuw tot leven te wekken in een soort van digitaal Wesparchief en meteen ook een adressen-&-gegevenlijst samen te stellen. Week na week, maand na maand dook 'ons ma' in 't archief en noteerde ze minutieus elke naam, elk adres, elk telefoonnummer en iedere vingerwijzing die ze tegenkwam om nadien achter de (digitale) schermen en via 't KVIM-register op zoek te gaan naar al die onbekende oud-Wespers, hun verhalen, hun anecdotes. Met succes !!!

Ingedeeld in verschillende perioden en met de regelmaat van een klok, die af en toe wel eens hapert, heeft ze de Wespgeschiedenis in tekstjes gegoten en zet ik die schrijfsels als een soort van vervolgverhaal online in DEN TIJD VAN TOEN.

Ordenen en lezen, uitpluizen en optekenen, oud-commilitones opsnorren en ontbrekende archiefstukken bijeen sprokkelen, ... Onze joint venture zal wellicht heel wat jaartjes vergen, maar nooit ofte nimmer mag de goeie ouwe tijd van de Wespers en hun reilen en zeilen vergeten worden. Het is ons erfgoed van weleer en dus veel te waardevol om d'er niets mee te doen.

Kevin Puttemans, WespMaster De Wesp, 2001-02

1929

De eerste Zeppelin met 37 bemanningleden en 16 passagiers aan boord vliegt de wereld rond met slechts 3 tussenstops en in een recordtijd van 21 dagen 7u en 26 min. De jonge reporter Kuifje verschijnt ten tonele. Hollywood reikt z'n eerste Oscars uit. De éénogige, spinazie-etende zeeman Popeye debuteert met z'n onafscheidelijke blik ijzerhoudende groente in de hand. Al Capone heeft Chicago in zijn macht en brengt er een nooit geziene misdaadgolf op gang. Wall Street crasht wanneer paniekerige investeerders op één enkele dag meer dan 13 miljoen aandelen verkopen. Een wereldwijde depressie is het gevolg.

Voor een aantal studenten van de BIZONDERE en HOOGERE SCHOOL voor TECHNISCHE INGENIEURS - in de volksmond "den technik" genaamd - is dit alles de-ver-van-mijn-bed-show. In Mechelen, aan de Liersche Steenweg 49, zijn Lode Vergauwen, Jozef Geens, Henri Dopéré, Jules De Weerdt en Leon De Beukelaer met serieuze dingen bezig ... Lode schrijft wereldgeschiedenis in Vlaanderenland wanneer hij er in maart 1930, de KATHOLIEKE VLAAMSCHE HOOGSTUDENTENBOND DE WESP opricht, de eerste studentenkring van Mechelen en verre omstreken. 

De oprichting van die Katholieke Vlaamsche HoogstudentenBond De Wesp - wat staat voor Westenschap en Spel - liep niet van een leien dakje. In eerste instantie keurde toenmalig directeur, Kannunik De Nayer, het initiatief radicaal af zodat de eerste activiteiten noodgedwongen klandestien moesten worden gehouden. Meer nog, als stichter en zeer mondig Vlaamsgezind studentenleider kreeg Lode Vergauwen ook ettelijke vermaningen te slikken. Die gaf gelukkig niet af en na een welles-nietes-strijd kwam er een oplossing uit de bus in de vorm van een compromis. Hoogstudentengilde DE WESP mocht bestaan op voorwaarde dat er naast het gewoon studentikoos vertier annex bier, ook een waaier aan 'activiteiten ter bevordering van de studie" werden georganiseerd. En die activiteiten kwamen er in de vorm van culturele uitstappen, fabrieksbezoeken, spreekbeurten, lezingen, geldomhalingen en/of daadwerkelijke hulpverlening aan de armen, ... Geleidelijkaan normaliseerde zich dan ook de verhouding tussen Hoogstudentenbond DE WESP en zijn commilitones enerzijds en het establishment op De Nayer anderzijds en zou onze club zijn werking ononderbroken kunnen voortzetten.

Op de bovenstaande foto uit 1931 zitten v.l.n.r. 
Henri Dopéré, Jules De Weerdt , Leon De Beukelaer en uiterst rechts onze stichter Lode Vergauwen. 
Met dank aan zijn kleinzoon Tom Vergauwen.

Lode zou DE WESP leiden gedurende twee jaar om vervolgens zijn praesesfunctie over te dragen aan zijn jongere broer Pol die overleed in 1979. Lode stierf vijf jaar later, op 21 mei 1984 aan de gevolgen van kanker. Hij werd 74.

Alle documenten uit de beginperiode van DE WESP, o.a. van de officiële oprichting, de eerste statuten, de namenlijst van de eerste commilitones, ... zijn helaas verloren gegaan. Nergens in het archief is ook maar enig spoor terug te vinden van één of ander geschreven of gedrukt document, niet uit 1929, noch uit 1930. Het enige wat gelukkig wel bewaard is gebleven, is een tekening met initialen A.C. Volgens de overlevering zou dit het enige echte, echte, authentieke en bijzonder artistieke doopdiploma zijn van in 1929, dat nieuwbakken schachten in vroegere tijden in ontvangst mochten nemen na het succesvol voltooien van hunnen Doop.

Het op één na oudste document in het archief is van 1931. Het gaat om een drukwerk, gericht aan de Heer Jozef Geens en voormalig secretaris van DE WESP, waarmee alle ereleden en oudleden officiëel uitgenodigd werden op het jaarlijkse feestmaal van de overkoepelende Katholieke Vlaamsche Hoogstudentenbond van Mechelen. Kostprijs voor deelname : een prijzige 30 Belgische franken, wijn niet inbegrepen.

 

Ook in de dertiger jaren was studeren al een veel(h)eisende bezigheid. De boog kon immers niet altijd gespannen staan en om de clubkas wat te spijzen organiseerden de Wespskes - zoals onze comilitones zichzelf toen noemden - tal van “schoone initiatieven”.Café Saaz en Spijshuis Memlinc, dat zich bevond “Onder den Toren 12, op den hoek der Groote Markt” was mogelijk de allereerste thuisbasis van de WESP. Enig minpunt, het uithangen van spandoeken werd categoriek verboden door het Mechelse stadsbestuur.

 

Handgeschreven brief uit 1933 van onze allereerste Praesis Lode Vergauwen om hem en zijn broer Pol (praesis '31 - '32) te verontschuldigen voor hun afwezigheid op een feestmaal, als gevolg van het overlijden van hun vader

Verenigd in de Katholieke Vlaamsche Hoogstudentenbond van Mechelen brachten De WESP en ANTIGONIA in 1932 samen de “Gildegalm” uit, een studentikoos maandblad ten bewijze van de “ernst en de hoogstaande Katholieke-Vlaamsche en Cultureele Werking van de studentenbond”. En meer dan waarschijnlijk ook om op een goed blaadje te staan bij de heer directeur-kannunik De Nayer. Prijs voor een jaarabonnement : 15 Fr.

 

In een opmerkelijke brief van 3 juni '32, geadresseerd aan de voorzitster van de Katholieke Meisjesbond "Voor Eigen Schoon", wordt geopperd om de naam van Hoogstudentengilde DE WESP "te laten verdwijnen en te vervangen door een andere. Te gelijk zou de club een heel ander doel nastreven en op nieuwen voet georganiseerd worden. Zonder evenwel de Vlaamsche Katholieke basis te verloochenen, zou de studentenbond voortaan als 'studiekring' ingericht worden". Zo staat er letterlijk te lezen. Een rede hiervoor wordt niet gegeven. Interessant is ook dat in deze brief alle namen van het toenmalige bestuur vermeld worden. Niets in het archief wijst er op dat de naamsverandering, noch de reorganisatie is doorgevoerd. Integendeel, bij aanvang van het volgende academiejaar werden alle brieven zelfs voorzien van een officiële hoofding, met vermelding "De WESP - Katholieke Vlaamsche Studentenclub - Hoogere technische School van Mechelen" .

Op aanzegging van toenmalig Directeur-Kanunnik De Nayer werden typisch studentikoos vertier en ludieke verbroederingen op regelmatige tijdstippen afgewisseld met o.a. educatieve filmavonden, diners, vieringen allerhande en boeiende en minder boeiende spreekbeurten en lezingen. Tijdens het academiejaar 1934-35 was de kers op de taart een heuse “vliegtocht, waar alle leden en sommigen der eereleden hunne luchtdoop hebben ontvangen”.

In die vooroorlogse periode was de Vlaamse beweging al lang niet meer te stuiten. Elke brief of uitnodiging werd steevast besloten met “Vlaamsche groeten” of "een stevige Vlaamsche klauw". Op zowat iedere samenkomst of viering werd rechtstaand en uit volle borst de “Vlaamsche Leeuw” gezongen. De wet op de vernederlandsing van de R.U.Gent mocht dan al acht jaar oud zijn, het was pas bij de opening van het academiejaar 1930 - 1931 dat ze pas echt van kracht werd. Uiterst plichtbewust en bulkend van enthousiasme steunden de Wespers “de Vlaamsche Strijd ter vervlaamsching van het openbaar leven te Mechelen” . Supergemotiveerd en gewapend met vaandels, toeters en bellen trokken ze zelfs richting Brussel om er deel te nemen aan “de Grote Vlaamsche betooging van 31 Maart 1935”. Of het tot een treffen kwam met de gendarmen is niet geweten ...

Hendrik Conscience mocht het Vlaamse volk dan al hebben leren lezen, feit is dat de Wespers van weleer de Mechelse bourgeoisie hebben geleerd dat er niet te spotten viel met de Vlaamse boerkes. Nooit of te nimmer zijn de Wespers “tekort geschoten in hunne Vlaamsche Plichten !” Zonder enige twijfel hebben ze hun steentje bijgedragen in het verzet tegen de franstalige hegemonie in Vlaanderen en tegen het gebruik van de taal van Molière in het openbaar leven. Zoveel is zeker bij het lezen van onderstaand document..

Hoe de Wespers hun medecommilitones Vlaams leerden spreken

De "Groote Vlaamsche Betooging" van 31 maart 1935 werd grondig voorbereid

Opgegroeid in de christelijke traditie, met christelijke normen en waarden, hadden de Wespers ook oog voor de sociaal minder bedeelden. Al waren de meesten onder hen zonen van kapitaalkrachtige ouders, hun hart zat duidelijk op de goede plaats. Naast collectes - ten voordele van de eigenste clubkas - , organiseerde de WESP, samen met Antigonia, jaarlijks een soort Revue “ten zedelijken steun aan de eigen vereniging en ten stoffelijken steun aan de liefdadige instellingen welke van de opbrengst genieten”. 

Openingsrede van de Praesies bij de opvoering van het toneelstuk "Op Afbetaling" in zaal "Volksbelang", op maandag 11 februari 1935.

Voorts werden er ‘verre' reizen georganiseerd. In 1932 trokken de Wespers richting Alsace, in 1939 reisden ze zelfs naar Lille - Rijsel voor de Vlamingen - én bezochten ze daarenboven nog de jaarbeurs in Utrecht, in luxe-autocar nog wel!

Voor de “algeheele ontwikkeling” werd er – naast cultuur – ook volop aandacht besteed aan het andere geslacht. Door het hoge testosterongehalte der Wespers, ontbrak 'Voor Eigen Schoon', de “deftige katholieke Vlaamsche Meisjesbond”, op geen enkele dans- en toneelavond. Vis versa natuurlijk ook niet.

Welbeschouwd waren de jaren 1929 - 1939 vruchtbare jaren, op elk gebied ...

1939

Na Oostenrijk bezet het Duitse leger Tsjechoslowakije en wordt ook Polen onder de voet gelopen. In België komen ondertussen de eerste gevluchte Joden aan. Op 3 september brengt de Britse premier Chamberlain de angstige natie ervan op de hoogte dat Groot-Brittannië in oorlog is. Een paar uur later verklaart ook Frankrijk de oorlog aan Duitsland. De geallieerden uit 1914 staan opnieuw zij aan zij om slag te leveren tegen de aartsvijand. Terwijl de Duitse U-boten 60.000 ton Britse schepen tot zinken brengen, worden in ons land alle gezonde mannnen gemobiliseerd. Ook (oud-)Wespers. Hoe het onze commilitones verging in die vreselijke jaren leest u in...

1940

 De vijfjarige Dalai Lama wordt ingezworen als geestelijke leider van Tibet. Walt Disney brengt Pinocchio en Fantasia uit. Een Brits bedrijf ontwikkelt een elektrische kabel die magnetische mijnen tot ontploffing kan brengen. Vier Franse schoolkinderen en hun hond vinden in de Dordogne een prehistorische grot waarvan de wanden beschilderd zijn met 15.000 jaar oud jachttaferelen. Ingenieur Pabst ontwerpt voor het Amerikaanse leger een militaire lichtgewicht-jeep. In Groot-Brittannië wordt Winston Churchill premier en in de VS wordt Franklin D. Roosevelt met een verpletterende meerderheid voor een derde ambtstermijn herkozen.

Op 10 mei laat von Ribbentrop, de Duitse Minister van Buitenlandse Zaken zowel de Nederlandse als de Belgische gezant weten dat hun landsgrenzen zijn overschreden. Compleet verrast door Hitlers troepen, capituleren beide landen. Een paar weken later wappert de Swastika-vlag ook aan de Eiffeltoren en komt Rommel met zijnberuchte tankdivisie aan in Noord-Afrika. Goerings bommenwerpers, geëscorteerd door hele zwermen gevechtsvliegtuigen, leveren Slag om Engeland. De oorlog is in volle hevigheid losgebarsten. Overal ter wereld worden grijze maatpakken ingeruild door kaki legertenue en worden potloden en pennen vervangen door machinegeweren ...

Dat de tweede wereldoorlog een extreem hoge tol heeft geëist aan mensenlevens en ook een immense materiële schade heeft veroorzaakt, is gemeengoed. Maar wat niemand weet is dat ook de Wespers in de klappen hebben gedeeld. Hun lotgevallen zijn moeilijk te achterhalen aangezien er slecht 13 WESP-documenten de oorlog hebben overleefd. Twaalf uit de jaren '43-'44-'45 en slechts één enkele brief uit 1940. Van '41 en '42 is helemaal niks geweten want ...

Eind 1944, toen de V1's massaal over ons land vlogen richting Engeland, ging het hier en daar wel eens goed fout. Zo ook boven Mechelen waar één zo'n vliegende bom het liet afweten en alle archiefstukken vernietigde die toendertijd ten huize lagen van praeses Roger Deramée in de Herreynsstraat 18

Deze catastrofe had desastreuse gevolgen voor De Wesp. Alle briefwisseling, uitnodigingen, verslagen, clichés, affiches, studentenliederen, etc. die praeses Roger thuis liggen had werden in de as gelegd. En niet alleen dat ... Ook alle adresgegevens van oud-wespers, ere-leden, sympathisanten, notabelen, ... waren de Wespers kwijt. Zo lezen we althans in bovenstaande brief van voormalig secretaris Tony Vandermeiren, gedateerd 4 oktober 1947.

Alles, maar dan ook alles kwijt ... Duizend bommen en granaten ... en slechts één enkele V-1 ... Het was rampspoed en tegenslag alom !!! Dat de Wespers in die dagen in zak en as zaten, zal wel niemand verwonderen. Maar wie onze commilitones kent weet dat die nooit ofte nimmer bij-de-pakken-blijven-zitters zijn geweest, noch doemdenkers of kniezers. Integendeel.

De vernieling van het archief had tot gevolg dat het contact tussen de club en haar oud-leden praktisch geheel werd verbroken. En dat bleef zo gedurende enkele jaren tot de Wespers van '47-'48 in overdrive gingen en resoluut ‘operatie rescue' lanceerden. Alle nog gekende oud-Wespers, sympathisanten en instanties werden aanschreven met de vraag om het adressenbestand te helpen restaureren en zodoende de verloren gegane contacten opnieuw te herstellen.

En de respons ... die kwam er spontaan van ondermeer van oud-wespers Joost van Gilse en Tony Vandermeiren, de oud-secretaris van De Nayer Piet Van Hoof, het V.T.I.M. oftewel het Vlaams Technisch Instituut van Mechelen en vele naamloze onbekenden, al dan niet (oud-)Wespers.

Eén iemand bezorgde het toenmalig praesidium een handgeschreven adressenlijst met daarop maar liefst 944 namen (en dat is geen typfout) en adressen van oud-Wespers, ereleden, docenten, sympathisanten en andere belangrijke personaliteiten ... met tafelschikking nog wel! Volgens de hieraan-vast-gepaperclipte krabbel werd die destijds opgemaakt voor een bal in Zaal Alcazar'* in ofwel 1941 of 1942. Dat beduidend hoog aantal genodigden vertelt wel iets over het belang van De Wesp alsook over de gedrevenheid en het grandioze organisatietalent van zijn commilitones.

Een brief uit 1947, geschreven door oud-Wesper P. Vanacker, leert ons dat de Wespers van '40- 45 muzikaal getalenteerd waren en rasechte vocalisten in hun rangen telden. De 2 platen waarvan sprake die gedurende den oorlog werden opgenomen te Brussel in de Galerie Anspach*, ééntje van diameter 30 cm met als solist een zekere W. Trommelmans en getiteld ‘Ouwe taaie', het andere van diameter 29 cm met daarop ‘Het lied van de Wesp', prijs respectievelijk 110 en 75 franken zijn jammerlijk genoeg niet bewaard gebleven. Maar wie weet, misschien komen ze ooit nog wel eens boven water of van onder het stof.

Dat het clubleven floreerde in de oorlogsjaren en dat de Wespers van '40-'45 destijds ook al veel straffe toeren uitstaken, is te achterhalen uit brieven van oud-Wesper Jan Bakkers bijgenaamd de Jan van Maaseik, alias de praeses-machinist van het academiejaar '42-'43. Mijmerend, goede raad gevend en vol heimwee herinneringen ophalend uit zijn goeie ouwe tijd, schreef hij in de zomer van 1948 drie brieven naar het thuisfront vanuit zijn stek in deCongo Belge.

Daaruit blijkt overduidelijk dat de Wespers van tijdens den oorlog, het 2de gebod ‘Gij zult de dorstigen laven' stevig in hun achterhoofd verankerd hadden én dat ze die zaligheid dan ook strikt naleefden. Veel opzij zetten en vele roemers bier en geestverheffende dranken naar binnen zabberenwas toendertijd – ook al – één van de hoofdactiviteiten van het studentenleven. Anders dan nu bezochten ze gemiddeld 5 a 6 brouwerijen per jaar (al werd hun soms ook weleens de toegang geweigerd) en was er bij iedere clubbijeenkomst telkenmale een rondje op kosten van de kas. Hallooo zeg, moet er nog bier zijn ... 

Meer nog, de uitdrukking trouweloze tomaat zoals de Jan door een van zijn vroegere (Vlaamse) liefjes werd genoemd, laat vermoeden dat de Wespers toen – ook al – voze mannekes waren die op seksueel vlak een serieuze reputatie hadden opgebouwd en 'er‘ stevig invlogen. En dat doet onze huidige reputatie van harteloze, ontrouwe rokkenjagers alle eer aan, hoewel die ene uitzondering hier ook weeral de regel bevestigd. Verleiden en versieren is immers steeds een doel in het leven van de Wespers.

Naast de gebruikelijke studentikoze ontspanning zoals o.a. cantussen, dansfeesten en galabals verzorgde de WESP ook de technische ontwikkeling van haar commilitones. Tijdens de oorlogsjaren brachten de Wespers, samen met een aantal professoren, meer dan eens een bezoek aan o.a. het Arsenaal van Mechelen*, de staatswerkhuizen van de Belgische Spoorwegen, echter niet zonder eerst officieel toestemming te vragen én te krijgen van “Den Heer Duitschen Werkdirector” (zie hieronder) . 

Tijdens de jaren '40-‘45 werden er massal collectes georganiseerd, voedsel bedeeld en fondsen verzameld voor o.a. de vele oorlogsslachtoffers en mensen die have en goed verloren hadden. Voor de Wespers van tijdens den oorlog, was geen inspanning te veel om die massa noodlijdenden een helpende hand te reiken. Goedhartig en meedogend als ze waren, kenden ze hunne plichten verleenden ze als vanzelfsprekend hunne volledige medewerking aan meerdere goede doelen (lees hieronder).

Zo slaagde De WESP er in 1943 ondermeer in voor ondermeer de geteisterden van Antwerpen om niet alleen drie vrachtwagen te vullen met meubelen, kleren en huisgerief, maar bovendien ook nog eens 7.690 franken te collecteren via een deur-aan-deur-verkoop van steunbons. Een zeer prijzenswaardig feit, dat zeker niet onopgemerkt voorbij ging aan het Mechels stadsbestuur en zelfs de pers haalde.

De Wespers van tijdens den oorlog ... Niet toevallig de Wespers ...

1945

De gealliëerden zijn de overwinning nabij. Half februari leggen 800 Britse lancaster-vliegtuigen en 300 Amerikaanse ‘Flying fortresses' op één nacht heel Dresden plat. Het aantal dodelijke slachtoffers wordt geraamd op 400.000. Tien weken later, op 30 april pleegt Hitler zelfmoord in een bunker onder de Rijkskanselarij. Diezelfde dag bevrijden de geallieerden Buchenwald en ontdekken er de verschrikkelijke waarheid over Hitlers ‘Endlösungs-politiek'. Op 4 mei geven de eerste Duitse strijdkrachten zich over aan veldmaarschalk Montgommery. Drie dagen later, in een schooltje in het Franse Reims, wordt de definitieve en onvoorwaardelijke overgave van het Duitse opperbevel aan de geallieerden getekend. Op 8 mei 1945 – V-Day – viert Europa feest. Hoe het de Wespers is vergaan in de eerste jaren na “den oorlog” leest u in

De na-oorlogse jaren 1946 – 1950
(wordt druk aan gewerkt)

Tot slot nog even dit meegeven :

*Roger Demarée, praeses 1943-1944 en 1944-1945 is tientallen jaren na de oorlog de grote directeur geworden van het Casino van Oostende en in die functie werd hij zelfs ere-lid van de WESP. 

*Ter verduidelijking, voor alle geboren en getogen Mechelaars én geinteresseerden : vóór en tijdens ‘den oorlog' was Zaal Alcazar “een groote danszaal met orkest”, later werd het de “cinemazaal Eldorado” . Vandaag is er de kledingzaak H&M gevestigd. 

*Het Arsenaal dat de Wespers bezochten zijn nu nog steeds de staatswerkhuizen van de spoorwegen in Mechelen en bevinden zich rechts aan het begin van de Leuvensesteenweg.

*Voor diegenen die enigzins vertrouwd zijn met onze hoofdstad, de “Galerie Anspach” was ooit – samen met de “Bon Marché” en de “Innovation” één van de chiqueste warenhuizen dat ons landje rijk was. Gelegen in hartje Brussel, aan de Anspachlaan, in het verlengde van de Nieuwstraat en nabij het Beursplein, is er vandaag het Anspach-Center gevestigd met o.a. een groot shoppingcenter, het Brussels casino, musea, en weet ik nog wat van dies meer.

1956

Op 19 april 1956 trouwt Prins Rainier III van Monaco met de betoverende Grace Kelly. Sportminnend Vlaanderen rouwt om wielerlegende Stan Ockers (36), die bezwijkt na een val op de piste van het Antwerps Sportpaleis. De autosnelweg Brussel - Oostende wordt plechtig geopend door Koning Boudewijn. De Franse actrice Brigitte Bardot veroorzaakt opschudding in Hollywood door haar sensuele vertolking in Et Dieu créa la Femme. Egypte bezet het Suezkanaal dat vitaal is voor de olieleveringen vanuit het Midden-Oosten naar Europa. Wegens benzineschaarste geldt ook in België een rijverbod op zon- en feestdagen. De VS droppen de eerste waterstofbom op het atol Bikini en Elvis Presley treed voor het eerst live op in de Ed Sullivan Show. Van een schandaal gesproken!

Overal ter wereld zijn de mensen gefascineerd door de ruimte en in de ban van UFO's. Mede door de lancering van de Russische Spoetnik I bereikt de ruimterace tussen de VS en de Sovjetunie een nieuw hoogtepunt. Bijna gelijktijdig ontstaat er nieuw soort rage in de film. Fantastische films met buitenaardse invasies en angstaanjagende monsters houden het bioscooppubliek in de ban en de jeugd is weg van laserpistolen, vliegende schotels en … raketten.

Oktober 1957 - Van De Wesp, Sinterklaas en een raket

Evenzo gefascineerd door al die science-fiction-toestanden en geïnspireerd door de Spoetnikdie zopas de Russische ruimte is ingeschoten, zien ook de Wespers ze vliegen. En niet zo'n klein beetje ook! Wat noch de Amerikanen, noch de Engelsen is gelukt, zullen de commilitones-ingenieurs-in-spé van De Wesp eens rap in mekaar flansen … 't Is te zeggen, misschien niet op één-twee-drie maar met een paar berekeningskes hier en een deftig planneke daar, zal de mensheid in en rond Mechelen binnen de maand én met open mond staan gapen naar één der machtigste verwezenlijkingen der Wesptechnologie ooit. Tot zelfs in Leuven toe zal de mensheid zijn ogen niet geloven. Eén ding is zeker ... Wat er te zien zal zijn, zal voorzekerst héél wat ingenieuzer zijn dan wat die kloefkappers van Antigonia voor 't moment aan 't bekokstoven zijn !?!

Zo kort voor Sinterklaas en de gelijknamige stoet die jaarlijks door Mechelen trekt, is enige vorm van collegialiteit tussen die van aan de Schelde en De Wesp onbestaande. Nog meer dan anders wordt de concurrentie op het scherp van de snee gevoerd. Zeker dit academiejaar want ... Het heeft de commililitones heel wat moeite en nog meer pinten gekost, maar met een gunstige wind mee hebben de Wespers geruchten opgevangen als zouden die van Antigonia - naar het voorbeeld van de Mercator - op poolexpeditie trekken en daarvoor één of ander schip hebben geënterd ... ?!?Zo kort voor Sinterklaas en de gelijknamige stoet die jaarlijks door Mechelen trekt, is enige vorm van collegialiteit tussen die van aan de Schelde en De Wesp onbestaande. Nog meer dan anders wordt de concurrentie op het scherp van de snee gevoerd. Zeker dit academiejaar want ... Het heeft de commililitones heel wat moeite en nog meer pinten gekost, maar met een gunstige wind mee hebben de Wespers geruchten opgevangen als zouden die van Antigonia - naar het voorbeeld van de Mercator - op poolexpeditie trekken en daarvoor één of ander schip hebben geënterd ... ?!?

Een week later. De klok tikt en veel tijd op overschot is er niet. De hoogste tijd dus om theorieën in praktijk om te zetten. Voor geen klein gerucht vervaard en in de wetenschap dat De Wesp alles beter kan, zetten Johnny Volders, Eduard en Willy Caluwaerts, Roland Spooren, Walter Stroobants en schilder van dienst Hugo Van de Putte alles op alles om Antigonia te overklassen. In het grootste geheim en onder de supervisie van algemeen projectdirecteur Karel Pals en praeses Jos Scheidtweiler, ontwerpt De Wesp de W.E.S.P.N.I.K. ONE, een jawel, ballistische raket van wel 8 meter lang en ruim 2 meter doormeter. De lancering is voorzien op 30 november, datum van de (lees ‘hun)' Sinterklaasstoet die elk jaar door de binnenstad trekt en die wordt georganiseerd door de studenten van het De Nayer Instituut, in het Mechelse beter bekend als “Den Technik”.

Eén probleem ... Hoe en waar begot steek je zo'n kollosaal gevaarte in elkaar? Het stamlokaal van De Wesp is een maat voor niks wegens veel te klein. Bovendien worden er dagelijks spionnnen gesignaleerd en aangezien het W.E.S.P.N.I.K.-project tot op 't laatst top-secret moet blijven, is het Guldenhuis per definitie uitgesloten. Na veel zuchten en nog meer pintelieren komt de oplossing in de vorm van René Beyens. Die krijgt, gratis en voor niks, een paar pinten opgesolferd en gelijk krijgen de Wespers permissie om hun fameuze raket te assembleren in één der loodsen van meubelfabriek Verveco. En daar geraakt zelfs de KGB noch de Stasi binnen, laat staan die prutsers van Antigonia.

30 november. 't Is de laatste week nog hard fakken geweest, maar ... Bib … Bib … Bib-bib … de W.E.S.P.N.I.K. ONE is ready for take-off ! Uit een laatste geheime test op de proefbaan van de Motstraat, die - echt waar - door het welwillende stadsbestuur speciaal ter beschikking werd gesteld, is duidelijk geworden dat de raket veel robuuster is dan eerst gedacht. Net zoals de sleurecamion die het tuig moet transporteren trouwens. En tegen alle verwachtingen in, blijkt ook het ingebouwde afweergeschut, dat steevast een krachtige waterstraal produceert, een actieradius te hebben om 't waterkanon van de gendarmen jaloers te maken … Ja-ja, dat beloofd!

Later dan voorzien - omwille van eerst nog een wagen te hebben geramd - (be)landt de W.E.S.P.N.I.K. ONE met veel kabaal en onder het misprijzend oog van Sinterklaas op de Jef Denijnplaats, plaats van de lancering. Na nog een paar keer in de fik te zijn gevlogen en evenveel keren te zijn geblust, smoort de schoorsteen eindelijk gelijk nen Turk en wordt de voddenmarkt in een zwarte, stinkende wasem gehuld. Gelukkig zijn de begeleidende flikken in de verste verte niet te bespeuren en onder vrolijke marsmuziek van de fanfare, ontploffende voetzoekers en veel gekuch, bijt de W.E.S.P.N.I.K. ONE dan maar zelf de spits af en trekken de Wespers de stoet op gang.

Om de zoveel pinten en met veel gevoel voor ceremonie takelen de Wespers-technici met een soort van telegeleide arm, het stoffelijk overschot van Citroentje uit de W.E.S.P.N.I.K. ONE en geven het arme beestje een plechtige begrafenis. Dát, naar het voorbeeld van het ruimtehondje LaÏkadat, in tegenstelling tot Citroentje, zijn vlucht wél overleefde. En al die tijd spuit Fé Van Engeland, de spuiter van dienst, d'er met het ingebouwde waterkanon lustig op los opdat zowel de Sint in zijn open koets als de toeschouwers, die in dikke rijen langs het parcours staan, ten allen tijde het hoofd koel houden. Maar, schone liedjes duren nooit lang … Na het zoveelste precisieschot krijgt de Fé een serieuze veeg uit de pan en wordt zijn spuit onverbiddelijk lamgelegd door de Mechelse politie, die inmiddels is komen opdagen.

Ach, ook staal wordt in het vuur gehard, dus wat kan het de Wespers schelen. Met of zonder spuit, de pret kan immers niet op ... Op de klassieke stop in het Guldenhuis na - zogezegd om bij te tanken - scheert de W.E.S.P.N.I.K. ONE onder luid applaus en veel bijval door de Mechelse straten. Met dat al collecteren de Wespers en co intussen hopen geld bij de dol-enthousiaste en goedgeefse toeschouwers. Geld dat na de ommegang, integraal aan de Zeer Eerwaarde Heer Directeur zal overhandigd worden zodat ook minder bemiddelde studenten hun studies kunnen afmaken. Zelfs al hebben ze een slecht karakter - zo beweren althans sommige kwatongen - kan er niemand ontkennen dat de Wespers een gul hart hebben. Toch?

's Avonds, rond een uur of acht, is het aanschuiven geblazen aan de Salons Van Dijck. De toeloop is enorm en nooit gezien. Meer dan zeshonderd danslustigen staan er in dikke rijen te drummen om binnen te geraken. Spijtig genoeg moet er meer dan honderd man de toegang ontzegd worden omwille van een spijtige vergissing met de reservaties en wegens tjokvol. En da's balen!

Doodjammer ook, want het overbekende orkest van Flor Faes weet er de sfeer in te brengen. Vanaf de eerste noot is het vollen bak ambiance, ook al omdat Wesp-showbeest Dré Van den Broeck de kunst verstaat om enkele schlagers te vermassacreren. Naast vurige tango's, swingende swings en slijpende slows spelen Flor en de zijnen evenzo de gazettendans, de hoedendans, de macaronidans, de slingerdans, de afvallingsdans, de vermenigvuldigingsdans en den Bamba ofte kuskesdans. Naarmate de avond vordert stijgt de temperatuur dan ook naar ongekende hoogtes en wordt het vrouwvolk alsmaar gewilliger. De Wespers, berucht als ze zijn, volgen hun instinct en tot in de vroege uurtjes wordt er gedanst, gezongen, gefeest, gezopen, gescharreld, gevreeën en vermenigvuldigd dat het een lieve lust is. Of zoals praeses Jos Scheidtweiler later in zijn verslagboek zou schrijven, zoals het een waardige Wesper past.

In Mechelen en omstreken is achteraf nog lang en veel nagekaart over de Sinterklaasstoet annex bal van 1957. 30 november was zonder meer één van de vele hoogdagen in de annalen van De Wesp. In de loop van de volgende dagen verschenen er een paar schoon artikels in de Gazet van Mechelen. Met foto's. En wie speelde daarin weer eens de hoofdrol? Juist ja … De Wesp. Wie anders?

Naar een verslag van Jos Scheidtweiler, praeses 56-57-58

5 december 1957 - Het welsprekendheidstornooi : van De Wesp versus Antigonia

Spreken en het publiek aanspreken, daar komt een welsprekendheidstornooi in grote lijnen op neer. In enkele minuten krijgen 8 studenten – vier van de Wesp en evenveel van Antigonia – de kans om te tonen dat het verkavelingsvlaams nog niet is doorgedrongen in het De Nayer Instituut.

Al weken op voorhand staat het vijfde welsprekendheidstornooi - onder de hoge bescherming van de Heren Schaltin en Pauwels - aangekondigd voor 5 december. De lezer die denkt dat daar niks speciaals aan is, heeft het goed mis. In amper vijf jaren is het welsprekendheidstornooi uitgegroeid tot een icoon van den Technik. En aangezien de naam, de faam, het prestige, het overwicht, de reputatie, … van zowel Antigonia als De Wesp staat of valt met de einduitslag hebben beide clubs een grote schare supporters mee. Klokslag 20 uur zit de bovenzaal bij Anna dan ook zo goed als vol met maar liefst vijfennegentig geïnteresseerde kijk- en drinklustigen.

In een vlekkeloze taal - zoals dat nu eenmaal op een welsprekendheidstornooi hoort - wordt de jury voorgesteld en krijgen redenaars en sympathisanten het verloop van de avond. Allereerst brengen zes kandidaten, gedurende ongeveer vijf minuten, een (hopelijk goed) voorbereide spreekoefening. Na de pauze volgt dan de improvisatieronde van twee keer twee minuten : één keer rond een willekeurig thema, één keer rond de combinatie van een persoon, een plaats en een tijd. Dan gaan de lichten uit, de schijnwerpers aan en is het tijd voor de eerste spreker, de heer Born van Antigonia.

Het mag dan al moedig zijn om als eerste te beginnen en dan nog wel met DE WESPEN EN HUN LEVEN, maar wie een spreekbeurt begint met 'euhm...' en spreekt zonder kennis van zaken kan d'er ook niks van bakken. In plaats van lichtvoetig klinkt het allemaal veel te serieus en enigszins geforceerd, wat maakt dat het geheel zeer onnatuurlijk aandoet. De finale doodsteek komt er wanneer Born dan ook nog eens begint te haperen en te hakkelen. Puur uit fatsoen krijgt hij van De Wesp een lauw applausje en gelijk de zaal is de jury evenmin laaiend enthousiast. Afgevoerd staat netjes want wie niet weet waar ie 't over heeft, houdt beter zijn klep.

Wesper Walter Stroobants, de tweede spreker, doet het stukken beter. Hij behandelt een interessant en zeer actueel thema, te weten WAAROM EUROPA? Stilistisch is de tekst redelijk sterk. Met de vlam in de sigaret en met sprankelened vitaliteit besluit hij zijn goedgekozen onderwerp. De zaal davert op z'n grondvesten wanneer de jury hem een sterke kandidaat vindt. En daarmee zijn de Wesp-supporters het volvoetig eens.

Begroet door een Io Vivat, doet - weeral eens veel te laat - Zijne Eerwaarde Heer Directeur zijn intrede, wat op zich extra luister aan het hele gebeuren geeft. Eens iedereen terug gezeten, neemt Antigoon F. Larosse zijn plaats in voor het voetlicht. TELEVISIE, IN EN OM HET HUISHOUDEN staat gelukkig in het programmaboekje vermeld, anders wist niemand waarover het ging. Hij verliest dan ook de aandacht even snel als het geroezemoes in de zaal uitbreidt.

Dan is het aan Wesper Hugo Van de Putte. Met zijn gekende geestigheid en gevoel voor humor steekt hij de draak met de immer vuile klaslokalen in den Technik. Hij claimt EEN FRISSE GEUR, EEN SCHOON ODEUR, een eis die éénieder overbekend in de oren klinkt en aanstonds veel bijval kent.

De volgende spreker is Peter Buyck van Antigonia. Hij heeft er voor gekozen om uit eigen ervaring te vertellen. No nonse, gewoon het leven zoals het was. Geen slechte keuze overigens, want de zaal luisterd geboeid. Buyck praat langzaam, articuleert goed en neemt zijn tijd en dat gaat niet in dovemansoren. Zijn ontroerende schets van ZIJN JEUGD beroert de zaal en best mogelijk dat hier de winnaar staat.

Tot slot, gewapend met pet en pint en zonder blikken of blozen, oreert een gedreven Walter Lambert over DE LIEFDE. Passioneel en hartstochtelijk vertelt hij over de liefde in al zijn facetten, van A tot Z, van de aardbei tot zweep. Een thema dat de Wespers nauw aan het hart ligt en waar die van Antigonia nog een puntje kunnen aan zuigen. Walters ode aan de liefde is bijwijlen hilarisch en de schare Wesp-supporters zijn dan ook razend enthousiast, net zoals de juryleden trouwens. Die geeft de Walter het grootste compliment van de avond door hem resoluut een talent te noemen. Als, na afloop, het gebulder in de zaal rechtevenredig is met het klassement, dan is de winnaar nu al gekend.

Na deze ronde staan de kelen kurkdroog en is het hoogtijd voor een korte pauze. Menig frisse pint wordt gelijk achterover gekieperd waarna de improvisatieronde start. Maar eerst deelt de jury de voorlopige tussenstand mee. Enkel de voorlopige ranking weliswaar, geen punten en dus duidelijk een geval van beroepsmisvorming. De Wesp en Antigonia zijn mekaar waard, hoewel … Er wordt aan toegevoegd dat dit het resultaat is van tijdens de pauze en dat er nog niets vastligt. Alles hangt dus af van de tweede ronde.

In die tweede ronde, de improvisatieronde, krijgen twee kandidaten – één van De Wesp en één van Antigonia - telkens vier minuten voorbereidingstijd om vervolgens twee minuten te kletsen over een ter plekke opgelegd thema. Dan moeten ze nog eens hic en nunc een plaats, een tijd en een persoon trekken en ook daarover nóg eens twee minuten staan lullen. De zenuwen zijn gespannen … Aangezien Antigonia de spits afbijt met Vander Heyden is het te hopen dat de einduitslag niet rechtevenredig is met de volgorde der kandidaten. Vander Heyden heeft het over VLAANDEREN, de VISA-SIGARET en PAARDESTAARTEN en vertrekt erg sterk. Dat blijft hij wonderwel een tijdje volhouden, maar eensklaps is de inspiratie foetsie en is het ook af, uit, basta, gedaan. Een zucht van opluchting trekt door de Wesprangen. Noodgedwongen ratelt Vander Heyden z'n laatste dertig seconden dan maar vol met gelul over zijn grote liefde, ROMY SCHNEIDER. Boring, boring … Afgezaagd … Altijd hetzelfde gezever en Erg als je niet meer weet wat zeggen, wordt er hoorbaar gefluisterd … Vander Heyden is dan ook zichtbaar opgelucht dat zijn tijd er op zit en vervolgens, even snel als zijn geratel, verdwijnt in de massa van het publiek.

Laatste spreker is De Vos van De Wesp. Hij trekt PETER BUYCK van Antigonia en dat komt goed uit. Met souplesse sleurt hij er een lullige JEUGD aan DE SCHELDE bij en grijpt tegelijkertijd revancherend terug naar diens toespraak uit de vorige ronde. Poets wederom poets. De Vos praat rustig met een diepe stem en weet geestige humor in zijn improvisatie te leggen … Wespers zijn immers niet van gisteren en twee minuten zijn sneller gevuld als men geregeld onderbroken wordt door een lachsalvo. Een tactiek die werkt want hij heeft de lachers gelijk op zijn hand. Meermaals ligt de bovenzaal van Anna in een deuk. Zelfs de jury kan bijwijlen het gezicht niet in de plooi houden wat misschien de eindstand ten goede komt. Een verdiend applaus is dan ook zijn oogst.

Voor de juryleden zich terugtrekken in conclaaf, schetsen ze eerst nog een beeld van de tweede ronde. En terwijl nog maar eens menig pint achterover wordt gekieperd, brengt éénieder zijn stem uit waarna ook de juryleden hun stemmen bundelen. Tot slot rest er die avond nog maar één ding te doen, nl. ... de eindwinnaar bekend maken !

Er kan er helaas maar één de beste zijn ... Op 5 december ‘57 won De Wesp het Welsprekendheidstornooi met ruime voorsprong en een totaal van 20 ½ punten tegen Antigonia dat amper 15 ½ punten wist te vergaren. Een glunderende Walter Lambert, die in het eindklassement als eerste eindigde, kreeg terecht en onder een daverend applaus, de wisselbeker overhandigd. Het overwinningsfeest kon beginnen.

Eveneens naar een verslag van Jos Scheidtweiler

1961

Op 20 januari 1961 wordt John Fitzgerald Kennedy ingezworen als de nieuwe president van de Verenigde Staten. Met zijn 43 jaar is hij de jongste man die ooit dat ambt bekleedde. Vier jaar nadat de USSR het hondje Laika in de ruimte had gestuurd, doen de Amerikanen hetzelfde met chimpansee Ham voor een 18 minuten durende vlucht. Bij zijn terugkeer op aarde krijgt hij een appel voor zijn rol in het geslaagde project. Een Boeing 707 van Sabena stort, na een vlucht vanuit New York, neer bij de landing in Berg-Kampenhout. Er vallen 73 doden. Kosmonaut Joeri Gagarin maakt in zijn Vostok een baan om de aarde en wordt daarmee de eerste mens in de ruimte. De race naar de maan is begonnen. Een Franse bathyscaaf daalt af tot een diepte van 10.363 m. Tot grote woede van de Berlijners wordt, op 31 augustus, het IJzeren Gordijn'een feit. Het WWF, met hoofdzetel in Genève, wordt opgericht en erkend als liefdadigheidsinstelling en op de Belgische wegen wordt de voorrang van rechts ingevoerd.

De swingende Golden sixties waren - met zijn minirokjes en lange vetkluiven - niet alleen de tijd van de twist, Chubby Checker, de Beatles en de Rolling Stones, maar ook die van de Flower Power en de Vietnam-oorlog. Maar bovenal was het de tijd van de massale studentenbetogingen voor 'Leuven Vlaams' en ...

Van De Wesp en de Mechelse politiestaking ! 

De feiten. In 1965 organiseerde De Wesp een ludieke studentenrevolte tegen de stakende politiemannen. Anders geformuleerd, die bewuste dag in '65 waren de Wespers urenlang baas in het centrum van Mechelen, ooit de fiere Vlaamse stede van Margareta van Oostenrijk. Niet alleen toverden de Wespers haar standbeeld om in een reusachtige politieagent(e), nee, ook dat van Vadderik werd beklommen en in witte lakens gehuld, studentenpet incluis. Daarna ging het richting Bruul waar enkele kasseien werden opgebroken en herschikt. En omdat de politie dapper verder staakte, kon de pret niet op. Met de ladders en jerrycans in de aanslag en gelijk rasechte stoottroepen werd dan ook maar gelijk het stadhuis bestormd en werden op het balkon enkele vreugdevuren aangestoken. Vlammen die al snel aan de massieve houten balken likten ... Ei zo na of het stadhuis ging in de fik zodat ook de brandweer met loeiende sirenes kwam aanrukken om de hoge vlammen, die ondertussen al tegen de gevel opkropen, te doven. En de politie? Die bleef maar staken en trad nog steeds niet op. Ook niet toen de Wespers een soort van indianendans placeerden rond hun combi. Dus ging het 'feesten' verder, via de IJzerleen en de Veemarkt, richting politiecommisariaat waar zelfs enkele welgemeende pesterijen aan de ingang niet mochten baten. Ook daar bleef de politie staken en hield de arm der wet zich afzijdig. Ondertussen was zowat de hele binnenstad uit zijn eerste slaap gerukt en was het verkeer compleet in de knoop gedraaid. En omdat de flikken geen aanstalten maakten om de rust te herstellen, noch om het verkeer opnieuw in goede banen te leiden, speelden de Wespers dan zelf maar voor verkeersagent. Dat ging een tijdje goed tot een paar Wespers enkele rake klappen moesten incasseren van agressieve chauffeurs en gelijk kennis maakten met de straatstenen.

Een bende losgeslagen katholieke studenten die de binnenstad een ganse avond en halve nacht op stelten zette plus een politiekorps dat maar niet ingreep ... Dat kon onder geen beding worden getolereerd. En al helemaal niet door het socialistische stadsbestuur en dus werden de gendarmen opgevorderd om jacht te maken op die meute joelende en vernielzuchtige Wespers. Helaas voor het stadsbestuur, maar gelukkig voor ons waren die gendarmen slechts met z'n vijven en konden ze dan ook maar enkele Wespers bij de kraag vatten. Evenwel, dat geluk was slechts van zeer korte duur. Vanuit verschillende brigades had de rijkswacht ondertussen versterking opgetrommeld en toen die arriveerde werd de achtervolging ingezet met 15 patrouillewagens ... Helemaal tot aan 't clublokaal !!!

En zoals dat altijd het geval is, heeft ieder verhaaltje zijn eigen staartje. Het praesidium moest 's anderendaags op appel bij zowel de directeur als de commandant van de rijkswacht met als gevolg dat de vaders (heel) diep in de geldbeugel konden tasten en dat Hoogstudentengilde De Wesp enkele maanden verplicht werd ontbonden.

In de Volksgazet - dé socialistische krant van de nijvere werkmens - verscheen 's anderendaags dan ook een vlijmscherp artikel. Een krantenartikel dat gelukkig voor ons heel braafkes in het archief werd gestoken.

 

 

Academiejaar 1960-'61 - De Wesp doopt.

Eind september omstreeks het uur der Catechumenen ... Waar voor sommige studentenactiviteiten de chiqueste stadsfeestzaal is vereist, trekt men zich voor andere studentikoze activiteiten liever terug in duistere achterkamertjes. Dat laatste geldt zeker voor een studentendoop en is des te meer van toepassing op de Wespdoop, een gebeuren dat een duidelijke afkeer heeft van scherp neonlicht, schoon geboende parketvloeren en fris geschilderde muren.

De laatste woensdag van september 1960, trekt in de omgeving van de Mechelse Grote Markt een legertje enthousiaste bieten, omringt door bloeddorstige anciens, door de straten. Eerst nog luid lachend en redelijk stoer, na verloop van tijd luid weeklagend en bang afwachtend naar wat nog komen moet. Als lammeren naar de slachtbank en onder het zingen van een ganse litanie studentenliederen, wordt de meute naar de Wespstal gedreven en ter plekke toevertrouwd aan de vaderlijke liefde van de schachtenmeester. Aan en naast de wankele praesidiumtafel zijn gezeten, de gezagvolle maar sympathieke praeses Frans Pauwels en de zijnen, waaronder Vic Peinen, Jan Somers, Roland Spooren en Francis Van Campenhout. Verder zijn nog aanwezig, de Verstaeten en de Verheyen, Staf Fastré, Wim Verplaetse plus een 30-tal commilitones, de afgevaardigden van Mechlinia, Zask en Antigonia en niet te vergeten, de arme schachten die, naar aloude traditie, in elementair adamskostuum naar binnen worden geleid.

Na enkele zeer gewichtige en voorbereidende rituele handelingen kan de doopcommissie eindelijk beginnen aan het leukere werk. Met verenigde krachten en onder het goedkeurend oog van de corona worden de bieten in de watten gelegd met o.a. zeep, verf, pluimen, azijn, look, gesmolten frietvet en nog meer van dat fraais zoals vette paling.

Wanneer na verloop van tijd, de nieuwbakken schachten van de emoties en het teveel aan pinten zijn bekomen, weerklinkt het het plechtige "Ego schachtus colossalus..." waarna nog wat aan cultuur gedaan. Studentenliederen en geestige intermezzo's galmen schel uit menige fiere borst. Tot slot wordt op waardige wijze de avond besloten met het clublied en de Vlaamse Leeuw. Io Vivat!

Met dank aan Vic Peinen voor de schitterende foto's

09 november 1963

Het uur der spoken ... MWOEHAHAAA ... :-)

Een 80-tal Wespers hebben tijdens een algemene vergadering een dure eed gezworen ... er komt vannacht definitief een einde aan de erbarmelijke toestand van het wegennet aan de Nekkerspoel, ter hoogte van de pomp. De kasseiweg die er, tot ongenoegen van de omwonenden, al meer dan een jaar troosteloos en opengebroken bijligt, wordt hersteld ... in grootse stilte. 

Aldus gezworen, start de WESP - om klokslag middernacht - operatie “KASSEI“. Geen symbolische actie, integendeel. 

Een ketting witte kielen wordt gevormd, kruiwagens, spaden en schoppen in de aanslag, en met man en macht worden kasseien aangevoerd. Anders dan bij ‘die van 't stad', wordt er gezwoegd, gezweet, gevloekt dat het niet schoon meer is en wat eerst een onmogelijke taak lijkt, krijgt stilaan vorm. De ondertussen wakker geschrokken Maneblussers worden, in pyama en nachtjapon, de stille getuigen van een complete methamorphose en dra moedigen zij de Wespers aan. 

Maar ... al na een kleine twintig minuten komt een patrouillewagen met gierende banden tot stilstand en stormen vier politiemannen naar buiten. Onmiddelijk worden zij door de Wespers ingesloten en uitgejouwd waarna strijdlustige studentenliederen in volle hevigheid worden aangeheven. Versterking wordt opgeroepen en die komt er alras in de vorm van een opnieuw vier man sterke patrouille. Die keuren, zien dat het goed is en .... laten begaan, evenwel met passende waardigheid. Hilariteit en handgeklap alom! 

Ondertussen is ook het gesproken dagblad ter plaatse gekomen en snorren de camera's zonder onophouden. Flitsen van persfotografen van de geschreven pers schieten als weerlichten langs de gevels. 

Om exact 33 minuten na middernacht krijgt de Nekkerspoel weer de fleur van een jaar geleden. En op het historische moment dat maar liefst 3400 kasseien hun definitieve plaats hebben gekregen en dat over een lengte van 35 meter en ongeveer 2 meter breed wordt de gloednieuwe, maanbeschenen, primitieve heirweg, ‘oficiëel geïnaugureerd' door moeder Wesp. Nadat zij het symbolische lint heeft doorgeknipt en twee flessen champagne tegen de kasseien heeft gekletst, hotst en sputtert met veel lawaai ‘nen ouwen décapotabel' over de nieuwbakken weg en wordt operatie “KASSEI” afgesloten.

Evenwel niet definitief, want de Wespers ... die vierden hun triomf tot in de vroege uurtjes, met vele literkes bier ... 

Met dank aan Jan Somers
oud-senior, periode 1960-1964.

Onderstaande spraakmakende reportage werd de volgende dag uitgezonden door de toenmalige NIR (nu VRT) tijdens het nieuwsbulletin... Gelieve er rekening mee te houden dat deze beelden, ons bezorgd door Jan Somers, meer dan 40 jaar oud zijn. Veel kijkplezier!

Video kassei

1965 – De Wespers en co ontvoeren een BV

Naast de massale betogingen voor ‘Leuven Vlaams', trokken de Vlaamse studenten in de jaren '60 ook geregeld de straat op om de herwaardering van het diploma Technisch Ingenieur te eisen. Naast vele traditionele studentikoze manifestaties, zou die revaluatie het belangrijkste streefdoel worden binnen de Vlaamse studentenclubs en dát gedurende een tijdsspanne van ongeveer 15 jaar. 

Om te beginnen werden tijdens het academiejaar 1964-65 alle studenten Technisch Ingenieur volwaardig opgenomen in de Vereniging der Vlaamse Studenten - het V.V.S. - het officieel studentensyndicaat, dat alle Vlaamse studenten in al hun belangen vertegenwoordigde en verdedigde. En zoals het vlijtige studenten betaamd, werden - om hun eisen tot volledige gelijkstelling met universitair onderwijs kracht bij te zetten - met de regelmaat van een goed tikkende klok, betogingen geoprganiseerd in de grote universiteitssteden zoals Leuven, Gent, Antwerpen en Brussel. De hoogstudenten van Mechelen konden niet achterwege blijven en kwamen eveneens hun ongenoegen uiten op straat.

Om hun claim de grootst mogelijke ruchtbaarheid te geven én om hun eisen nog eens extra kenbaar te maken, zetten de Mechelse Hoogstudenten - met de Wesp uiteraard in de voorste linies - de grove middelen in. De politici moesten en zouden luisteren ... Zodoende werd wijlen Louis Neefs, Vlaams chansonnier en vader van charmezanger Gunther Neefs, thuis gekidnapt en ontvoerd. Voor één dag. Maar nog hadden de politici geen oren naar hun eisen. Kwam daarbij dus nog dat, naast deze gezamenlijke en geslaagde studentengrap, de Wespers en co in januari 1970, principiëel weigerden om hun partiële examens af te leggen. Maar daarover meer in een volgend hoofdstuk.

Nog even dit. Deze bewogen tijden sleepten aan tot in 1977, het jaar dat het statuut van Industrieel Ingenieur officieel werd erkend. Eind goed, al goed. De Vlaamse studentenorganisaties, Wespers incluis, hadden na 15 jaar hun slag thuis gehaald. 

Alle oud-Wespers die bij de ontvoering van Louis Neefs betrokken waren en er mij dus wat meer over kunnen vertellen, vraag ik mij zo snel mogelijk te contacteren via e-mail, telefoon of brief. Desnoods via postduif. Feit is dat deze fenomenale stunt enkel terloops wordt vermeld in het archief, te weten in een 'hengel'brief naar sponsoring. Om er een plezant verslag van te maken i.p.v. een stijf-deftig relaas, heb ik wat meer details nodig, alsook foto's en de beruchte krantenartikels. Want, die zijn er ... met hopen! Uit goede bron weet ik dat de ontvoering van Louis Neefs in 65 ‘Breaking News' was bij de oude NIR/BRT en dat de kranten er 's anderendaags veel inkt aan hebben verbrast. Annette en co.

1976

Met een snelheid van 2338 km/u maakt een Concorde van Air France zijn eerste commerciële vlucht van Parijs naar Rio in exact 3 uur. De 22-jarige Belg Ivo Van Damme, die vijf maanden eerder op de Olympische Spelen van Montreal twee zilveren medailles behaalde, sterft in een auto-ongeluk. Konica brengt het eerste fototoestel met autofocus op de markt. In de zwarte kleurlingenwijk Soweto, een voorstad van Johannesburg, schiet de politie met scherp op een massa van 10.000 scholieren die protesteren tegen de apartheid in het onderwijs. Een Australisch wetenschapper ontwerpt de eerste bionische arm met een hand die beschikt over een grote grijpkracht. Zware overstromingen in België maken dat het Rampenfonds wordt opgericht. Na een perfecte landing op Mars zend de Amerikaanse Viking de eerste close-up's van de rode planeet naar de aarde. Amerikaanse biologen ontwikkelen het eerste artificiële gen en China rouwt om voorzitter Mao Tse-toeng.

Anders dan de Chinezen, die in diepe rouw waren, brasten de Wespers vrolijk door het studentenleven. Feesten als de beesten was de leus en als er ergens wat te doen was, dan waren z' er altijd bij. 

Het academiejaar 1979-80 was zo'n jaar van niet aflatend geboemel en gefeest. Er waren de alledaagse studentikoze activiteiten, er was Spel zonder Grenzen, het was het jaar van de 1ste Mechelse Bierfeesten, de Wesp-Revue Wierook en Vaten zou eerstdaags in première gaan, maar veel belangrijker ...

 

 

Op zaterdag 8 maart 1980 werd de Wesp 50 - een mijlpaal in de Wespgeschiedenis - en die verjaardag zou dan ook heel gepast worden gevierd. Eregast op de viering was de 70-jarige stichter en eerste praeses, Lode Vergauwen. De festiviteiten begonnen met een mis opgedragen door Kan. ir Vermandere in de kapel van De Nayer, gevolgd door een lustrumcantus en een middagreceptie, aangeboden in de Eikenzaal. Nadien verhuisde het hele gezelschap naar het Dijlehof voor het diner en een koud buffet. De dag werd in schoonheid afgerond met een Gouden LustrumGalabal dat duurde tot in de vroege uren.

Het toenmalige praesidium van De Wesp samen met erepraeses Dirk Vanhecke (tweede van rechts) en clubstichter Lode Vergauwen (in het midden)

Het was precies vijf decennia eerder dat Lode Vergauwen, een student EM, het lumineuze idee had opgevat om samen met zijn broer Paul en enkele maten én naar het voorbeeld van de grote universiteitssteden, een studentenclub op te richten. En nu, een halve eeuw later, had die “Hoogstudentengilde De Wesp” de kaap van de 50 bereikt, kwamen de voorbereidingen voor de Gouden Jubileumviering stilaan op kruissnelheid en gedijde de Wesp als nooit tevoren.

Vijftig jaren ... Dat kon tellen voor een Mechels clubke, ook als was dat clubke volgens sommigen (lees Verwilt) HET storend element van het zeer gerenommeerde Katholiek Hoger Instituut De Nayer en waren zijn commilitones eerder in de ban van het gerstenat dan begeesterd van hun studie. Anderzijds, wie kon ontkrachten dat de Wesp in die halve eeuw bijzonder goed had geboerd en dat de reputatie van de Wespers (en bijgevolg ook die van De Nayer) als een raket naar omhoog was geschoten?

Zó dacht tenminste het praesidium erover. En net daarom waren praeses Paul Rogiers, vice Guy Weyns, quaestor John Vermeeren, feestleiders Walter 's Jongers en Stef Van Erck, schachtentemmer Louis Van Cauwenberg en secretaris Jean Cammaert van oordeel dat Hoogstudentengilde De Wesp de titel ‘KONINKLIJK' verdiende. Niet meer, niet minder. Zeg nu zelf “Koninklijke Vereniging De Wesp” ... Pure klasse! Heel voornaam ook! Niet alleen zou dat heel chic klinken en zeer gedistingeerd staan op een brief, zo'n eretitel zou ook heel wat bewondering en respect afdwingen op De Nayer en zeer zeker sponsors aantrekken. Alleen al de gedachte om die senioren van Antigonia eens compleet te kakken te zetten ... En dan, als kroon op de taart, 't zou zonder meer een extra cachet geven aan de Gouden Jubileumviering en een hele eer zijn voor de eregenodigden waaronder Lode Vergauwen himself, zijn broer en de mannen van 't eerste uur!

Een koninklijke titel ... Gemakkelijk gezegd en ongetwijfeld verdiend, maar zomaar niet van eigens gepiept. Hoe, in godsnaam, pak je zoiets aan? En wat zijn begot de te volgen procedures? Kom, moeten Polle Rogiers en de zijnen zo ongeveer hebben gedacht, wie niet waagt, immers niet wint. Dus, typemachine en papier pakken, een deftige brief opstellen, die in een voldoende gefrankeerde enveloppe steken, bij voorkeur wit, versturen, hopen dat er positieve respons op komt en klaar is kees.

Na 50 jaar Hoogstudentengilde De Wesp had de club een zekere reputatie opgebouwd en was ze wereldberoemd in Mechelen en omstreken. D'er was daar bij wijze van spreken geen kat te vinden die nog niet van de Wespers had gehoord. En niet alleen in het Mechelse ... Kwam De Wesp dan niet geregeld in de gazet en zorgden de Wespers bij tijd en wijl niet voor een nieuwsitem op de Flageylaan? Oké, keet schoppen in de straten van Mechelen, de Nayer te pas en te onpas op stelten zetten, de flikken al eens wat uitdagen, de Romboutstoren bezetten, 't stadhuis zowat in de fik steken, de Grote Markt omtoveren in één groot schuimtapijt, al eens nen BV ontvoeren, de Nekkerspoel opbreken, ... Misschien af en toe wel eens iets of wat d' er over, maar bon, in Laken werd al sinds mensenheugenis Frans gesproken. En dus was er die aan zekerheid grenzende mogelijkheid dat ze daar geen Vlaamse gazetten lazen of naar den BRT keken. En zo ja, ach, misschien hadden ze op ‘t paleis wel en quelque sorte une certaine admiration voor dat soort straffe stoten. Studenten zijn nu eenmaal studenten en Wespers zijn en blijven nu eenmaal Wespers ... Appelen en peren kan je ook niet met elkaar te vergelijken, toch?

En dus werden de praesidiumkoppen bij elkaar gestoken en na rijp beraad en enig overleg stelde het praesidium een brief op ter attentie van de Heer Burgemeester en zijn Schepencollege. Heel stijlvol allemaal, die ronkende volzinnen.

Eind '79 kwamen ze op 't stadhuis dan ook niet bij van 't lachen en was De wesp er het gespreksonderwerp van de dag. De Wespers koninklijk ... Die zuipers en provocateurs, die tooghangers en Jan-mijn-kloten! Hallo zeg!

Alhoewel, het moet gezegd, eens bekomen van 't verschieten waren ze daar op 't schoon verdiep wel zo vriendelijk om het praesidium te informeren dat niet het gemeentebestuur, maar enkel en alleen de koning himself decreteerde wie of wat nu koninklijk was of niet. Derhalve stuurde secretaris Jean Cammaert dan maar een schoon duplicaatje naar het Koninklijk Paleis te Laken. Niet naar Baudoin lui même, wel naar zijn secretaris. Collega's onder elkaar, weet je wel.

De brief is er zeer zeker toegekomen, maar verder dan de secretaris is ie waarschijnlijk nooit geraakt. Een positieve respons is er vanuit Laken namelijk nooit gekomen, laat staan een antwoord. En zo komt het dat de Wespers tot op de dag van vandaag door het (studenten)leven moeten als ‘Wesper' en niet als ‘Royal'.

Koninklijk of niet, die zaterdag 8 maart 1980 zag het Dijlehof zwart van 't volk, figuurlijk. Iedereen die erbij kon zijn, was present. Ook de pioniers, de mannen van 't eerste uur, waaronder Lode Vergauwen en co. Zij genoten en zagen dat het goed was!

De mannen van 2004-05 kunnen misschien nog eens proberen? Op 11 maart 2005 wordt De Wesp immers een respectabele 75 en een Albasten Jubileum da's toch ook niet niks! 't Zou alleszins straffen toebak zijn ...

!!! Koninklijke HoogstudentenGilde De Wesp !!!

Beter laat dan nooit … Of even terug naar de tijd dat de fax nog modern was, de priorzegel nog niet bestond en De Wespers de PTT nog de schuld kon geven wanneer een brief niet tijdig op zijn bestemming geraakte omdat hij te laat werd verzonden.

Dat de facteurs niet altijd de zolen van onder hun schoenen lopen en de Belgische Posterijen dus al eens een zending te laat bestellen is geen nieuws, maar wat er gebeurde met een Wesp-nieuwsbrief uit '80 i.v.m. de geplande activiteiten, waaronder het Galabal van 8 maart is best hilarisch.

Uit het zicht, uit het hart gaat niet op bij de Wesp. Alle ex-commilitonis die dat wensen, worden dan ook nauwgezet op de hoogte gehouden van wat reilt en zeilt. Dat is al jaren zo en zal wel altijd zo blijven, ook al zitten sommigen van onze oud-Wespers beroepshalve of anders in 't buitenland.

Begin '82 viel er in het clublokaal De Locarno van Meter Rachelle een opmerkelijke brief in de bus. Een brief vanuit Frankrijk met Belgische postzegel. Tiens … Groot was hun verbazing toen de Wespers merkten dat die daar precies 2 jaar eerder -begin januari '80- was vertrokken richting France. Jo Van Asch mocht dan wel zijn verhuisd, de enveloppe was nochtans voldoende gefrankeerd én op de zegel stond België/Belgique …

Waarom het dan twee jaar heeft geduurd om de brief vanuit Frankrijk terug tot in Mechelen te krijgen? Geen Wesp die het weet, laat staan ne facteu, maar grappig is het wel! ... wordt vervolgd ...

 

De geschiedenis van de jaren '76 - '80 is belange nog niet af. 
Wie nog archiefmateriaal en foto's heeft, leuke anecdotes kan vertellen, ... en een dubbel van het krantenartikel waarvan sprake in Lode's dankbriefje, stuurt ASAP een mailtje naar de WespMaster.
Waarvoor dank. Annette

1981

Op 20 januari vieren de Amerikanen de vrijlating van de laatste 52 gijzelaars die in Iran door volgelingen van de ayatollah Khomeini gedurende 444 dagen werden vastgehouden. Het Amerikaanse Ruimteveer Columbia, het eerste ‘herbruikbare' ruimtetuig ter wereld, wordt gelanceerd. In Miami sterft reggaemuzikant en superster Bob Marley op 36-jarige leeftijd aan kanker. Op het Sint Pietersplein in Rome wordt Paus Johannes Paulus II onder vuur genomen door een 23-jarige Armeniër en ernstig gewond. Bij een aanslag in Washington ontsnapt ook Ronald Reagan ternauwernood aan de dood. In Melbourne wordt de eerste proefbuistweeling geboren. Voortaan mogen alle Belgen, ouder dan 18, hun stem uitbrengen. MTV begint zijn uitzendingen in de VS. In Londen en een groot deel van de wereld komt het leven tot stilstand wanneer Kroonprins Charles ‘zijn' Lady Diana Spencerhuwt. Naar schatting volgen circa 700.000.000 mensen dit sprookjeshuwelijk op tv. IBMlanceert zijn nieuwe ‘personal computer'. In Polen worden minstens 14.000 vakbondsmilitanten van ‘Solidarnoç' gearresteerd en tussen Parijs en Lyon flitst voor het eerst een HST ofte hogesnelheidstrein.

Tijdens de beginjaren '80 volgt een nieuwe generatie ambitieuze, trendgevoelige jongeren met een vetbetaalde job, bijgenaamd ‘Yuppies', steevast het nieuwste modebeeld. Zaktelefoons, zonnebril, gebotteld spuitwater en designkleding met de meest ronkende namen worden ware statussymbolen. Het zal de Wespers saucis de Bologne wezen, de enige merknaam die zij kennen is Maes. Ambitie daarentegen hebben ze wel, nl. ingenieur worden of een graduaatsdiploma halen, echter niet zonder ‘meepakking' van zoveel mogelijk studentikoos vertier. Hun statussymbolen zijn ballen, bier en de knapste grieten waaruit logischerwijze volgende deviezen volgen : hoe meer, hoe liever ; hoe straffer, hoe beter ; hoe zatter, hoe zotter ; vandaag d'een, morgen d'ander en der op en der over.

Studenten die beweren dat het studentenleven saai, hard, veeleisend en meedogenloos is, kunnen nooit Wespers wezen ...

De Wesp en De WachtZaal of hoe die verbintenis tot stand kwam.

Toen aan het eind van het academiejaar '81-'82 de plannen voor de campusverhuis van Mechelen naar Katelijne stilaan vaste vorm kregen, zat de Wesp met een serieus probleem. Samen met die nakende verhuis kwam ook het besef dat De Locarno, gelegen te Mechelen in de Katelijnestraat 36 en waar Meter Rachelle achter den toog stond, zich dan op pakweg tien kilometer van de nieuwe campus zou liggen. Veel te ver weg dus. En naarmate de tijd vorderde kwam daarbij ook het besef dat De Wesp in Katelijne nog geen alternatief had. Die notie bezorgde de Wespers flink wat kopbrekens en zure oprispingen. Stel je voor, veel dorstige commilitones en geen stamkroeg ... Dat was een concept dat te belachelijk was voor woorden en al even ondenkbaar als een condoom of een stripact van de Chippendales in een nonnenklooster. Het was dus prioritair om – hoe erg dat ook zou zijn voor meter Rachelle – om in Katelijne een nieuw clublokaal te zoeken én te vinden, liefst nog vóór het eind van het academiejaar.

‘Een noodsituatie vergt noodplannen en die moeten ogenblikkelijk en zonder al te veel gepalaver worden uitgevoerd '... Zo ongeveer moet onze toenmalige feestleider Den Bieze ofte Biesemans Marc hebben gedacht, die, als van een haas gepoept in zijn uppie den boer optrok en Katelijne ging verkennen, destijds een gehucht waar je meer koebeesten tegenkwam dan mensen. Laat staan cafés ... En zelfs al zou hij dáár een geschikt café vinden, dan was het belange nog niet zeker dat de patron de beruchte ‘Hoogstuden-tengilde De Wesp' met open armen zou verwelkomen. Dat omwille van de negatieve tamtamgeluiden die nogal eens geregeld vanuit Mechelen de wijde omgeving werden ingestuurd. Anderzijds, indien hij succes zou hebben, zou dat een meer dan gerechtvaardigde reden zijn om een extra vat aan te steken. Vandaar dan ook zijn enthousiasme.

Het moet gezegd dat het zo op het eerste zicht nogal meeviel in Katelijne. Enigszins verbaasd, viel het Den Bieze al direct op dat er in dat boerengat nog redelijk wat staminees te vinden waren. Weliswaar niet vergelijkbaar met wat de Wespers in Mechelen gewoon waren, maar ach, daar kon altijd een mouw aan worden gepast. En toen, abrupt, geschiedde het onverwachtse, datgene wat later – nu dus, op dit eigenste moment – door de WespMaster zou bestempeld worden als een mijlpaal in de Wespgeschiedenis, een gebeurtenis waarover hij nog zou schrijven in zijn ‘Den Tijd van Toen'.

Plots stond Den Bieze oog in oog (lees voorgevel in oog) met 'De WachtZaal', een stamineeke van op den boer dat, hoewel simpel en ouderwets, ideaal zou zijn om het nieuwe stamcafé van de Wesp te worden. Bijna ontsnapte hem een kreet die een Neanderthaler jaloers zou hebben gemaakt. Maar den Bieze had dan ook op dat eigenste moment, de spreekwoordelijke drie vliegen in één klap gevangen. Ten eerste, De WachtZaal lag op een boogscheut van de nieuwe campus en dus – indien met een stuk in de kloten – zou het niet al te ver zijn om terug naar 't kot te strompelen. Ten tweede, het café bevond zich op enkele meters van het station van Katelijne waardoor alle pendelaars-studenten hier goedschiks kwaadschiks moesten passeren wat kon leiden tot veel klandizie. Ten derde, het mixen van al die uitgedroogde pendelaars met de vele dorstige Wespers kon wel eens resulteren in legio potentiële – en even dorstige – commilitones.

Jep, ‘t was dus al half in de sakosj!

Eureka ... Veni, vidi, vici werd gevolgd door gebrieft, besproken en beslist. En zo kwam het dat een paar dagen later, het voltallige praesidium onder aanvoering van Philip (Pros) Daelemans richting Katelijne trok. Dát om primo, De WachtZaal te onderwerpen aan een grondige inspectie. Secundo, om er kennis te maken met de patron, de sfeer op te snuiven én het bier te proeven. Tertio – iets moeilijker (lees heel delicaat) – om diezelfde patron te overtuigen dat zijn café, als stamkroeg van de Wesp, in de kortst mogelijke tijd big business zou worden. Niet echt vanzelfsprekend, maar zegt het spreekwoord niet ‘wie niet waagt, niet wint ' ...

Maak kennis met de de pioniers van De WachtZaal., nl. de Pros, De Pillecyn, den Bieze en co alsook Alain Vanderstraeten die mij het verhaal vertelde.

Op de tweede foto - uiterst rechts - zit Fons Vekemans, Praeses 1951-52.

Bij binnenkomst zagen ze een oud besje zitten, die – zoals later zou blijken – Joséke noemde. Ze had niet alleen het sex-appeal van een strijkplank, ze zag er bovendien even oud uit gelijk ze waarschijnlijk nooit zou worden. Zelfverzekerdheid en hoop sloegen om in vertwijfeling en scepsis, maar Wespers zijn nu eenmaal Wespers en dus ten allen tijde bereid om tot het uiterste te gaan. En om niet af te gaan als een gieter (?!?) schuifelden de Pros en co dus maar verder en installeerden ze zich aan tafel.

Toen ging de conversatie ongeveer als volgt verder:

--- gegniffel, elleboogstoten, ongelovige blikken en ... een serieus ei in het gat! ---

En zo ging de conversatie nog een tijdje door terwijl ondertussen de schuimende pinten bleven komen. Eén pintje werden er twee en vervolgens drie, vier, enz. Derhalve was het ijs al snel gebroken en – raar maar waar – net zoals het klikt tussen een erwt en een wortel, klikte het onmiddellijk tussen de Wespers en Joséke. Pas veel later, na eerst uitgebreid en uitbundig afscheid te hebben genomen, gingen ze – gezwind en in de wind – terug naar Mechelen.

Het was in de sjakosj ... Een ferme handdruk van Jef (Jeppe) Verrept, de patron en echtgenoot van Joséke had gelijk bezegeld dat De Wesp, bij de start van het nieuwe academiejaar een stamkroeg zou hebben, nl. ‘zijn' WachtZaal.

En toen het academiejaar 1982-83 van start ging, repten al de Wespers zich direct naar hun nieuw stamcafé om ter plekke te ontdekken dat de Jef en Joséke niet op hun lauweren hadden gerust. Tijdens de vakantie hadden ze De WachtZaal een ferm stuk groter gemaakt en compleet heringericht, wat er op wees dat de beide echtelieden noch naïef, noch dom waren. Integendeel, snel van begrip, waren ze al direct – nog voor het praesidium was buitengewaggeld – aan ‘t rekenen geslagen. Zevenhonderd dorstige studenten op een boogscheut ver ... dat kwam overeen met inkomsten, inkomsten en nog eens inkomsten. Bingo ... Kassa, kassa! De Jef had dan ook gelijk zijn voorhamer ter hand genomen en enkele muren uitgeslagen, de kachel afgebroken, een grotere toog geplaceerd, een gloednieuwe keuken geïnstalleerd en ook nog eens nieuwe Wc's gezet (daar was hij trouwens nog mee bezig) terwijl José zich had bezig gehouden met de aankoop van nieuwe stoelen, tafels, gordijnen en ... vééél glazen.

En zó werd De WachtZaal de nieuwe stamkroeg van De Wesp. Een paar weken later werd de Jef ingezworen als 'Peter Wesp' en werd Joséke 'Meter Wesp'. Steeds in de weer voor De Wesp, goedgemutst, attent en altijd te vinden voor een goei grap, zouden Jef en Joséke – twee simpele en brave volksmensen – nog enkele jaren een bovenstebeste peter en meter zijn. Na het overlijden van meter Joséke, hertrouwde de Jef voor korte tijd met Wiske, die de nieuwe meter werd. Peter Jef overleed in 1998 aan leverkanker. Zijn foto hangt nog steeds in de WachtZaal en zijn lint bevindt zich nu – veilig geborgen – in het Wesparchief.

De WachtZaal, Wespers weten waarom ...

Naar Alain Vanderstraeten, secretaris '82-83, die mij dit authentieke brokje wespgeschiedenis – tussen (meerdere) pot en pint – vertelde, in 'onze' WachtZaal!

Woensdag 6 oktober 1982 – De Nayer verhuist.

Eind jaren '80 was het aantal studenten op De Nayer zodanig toegenomen dat de huisvesting aan de Mechelse Melaan behoorlijk krap was geworden, om niet te zeggen dat de behuizing er zo stillekesaan rampzalig werd. Het mettertijd verouderde complex, de overbevolking in combinatie met te weinig en te kleine klaslokalen plus het moeilijk werken in de wel goed uitgeruste maar van te weinig accommodatie voorziene laboratoria, stelden toenmalig directeur Verwilt voor voldongen feiten. Het was godgeklaagd dat ‘zijn' De Nayer – per definitie een gerenommeerd Wetenschappelijk Instituut - stilaan de allure kreeg van een claustrofobisch kruipkot. Er was dus ook maar één oplossing mogelijk, namelijk een drastische, te weten een compleet nieuwe hogeschool uit de grond stampen!

Eens die beslissing genomen ging het snel, zeer snel. Op 22 oktober '80 om exact 11 uur had, in de vergaderzaal van het H.I.D.N., de openstelling van de inschrijvingen voor de openbare aanbesteding plaats. Slechts enkele weken later werd de aanneming al toegewezen. Bedoeling was – zo de weersgoden het tenminste toelieten – datzelfde jaar nog de eerste steen te leggen aan de Fruitborgerlei te Sint-Katelijne-Waver. Het nieuwe H.I.D.N. zou verrijzen midden een agrarisch gebied, in de onmiddellijke omgeving van het spoorwegstation en de (toen) nieuwe ring rond Mechelen. Ideaal dus qua situering en bereikbaarheid.

 

Voorgaande schetsen uit 1980 moesten de studenten een beeld geven van wat er twee jaar later, bij de start van het academiejaar '82-83, zou (moeten) staan.

Toen de werken quasi voltooid waren, was het verdict unaniem. Directeur Verwilt, het professorenkorps, de studenten, allen waren ze het eens : het gloednieuwe De Nayer complex was er één om u tegen te zeggen met zijn 500 m² grote polyvalente zaal die zowel kon dienen als restaurant en als feestzaal, zijn modern ingerichte keuken én zijn centrale hoofdingang die uitgaf op een ontmoetings- en tentoonstellingsruimte van waaruit de studenten zich naar de verschillende lokalen, laboratoria en afdelingen konden begeven. Naast 18 modern uitgeruste laboratoria en 42 docentenkamers waren 21 ruime leslokalen ingeplant en 8 aula's met ieder 80 plaatsen. Rond de gebouwen was parking voorzien voor 250 auto's en werd de nodige ruimte gecreëerd voor sportvelden.

Lang voordat – op maandag 4 oktober 1982 – het nieuwe H.I.D.N. officieel ‘in dienst' zou worden genomen, had de Wesp zitten broeden op een originele openingsstunt. Ervaring zat, werd de hele bedoening in no time tot in de finesse uitgewerkt en scharrelden de Wespers al het benodigde materiaal bijeen, inclusief de vele ‘accessoires' (?!?) Twee dagen later, bij de start van het nieuwe academiejaar, zou daad bij woord worden gevoegd.

Woensdag 6 oktober, St-Katelijne-Waver. Nog voor de eerste haan heeft gekraaid, geven alle Wespers present op De Nayer. Niet omdat ze zo happig zijn de lessen te hervatten maar wel omdat er traditiegetrouw ‘gepresteerd' moet worden! Zoals ieder jaar komt het er weer op aan om de eerstejaars te overtuigen van het ‘Groot Gelijk', van datgene wat elke Wesper weet en zegt en van datgene wat elke niet-Wesper beseft maar niet durft te zeggen, namelijk dat De Wesp ‘‘The place to be' is om de studententijd te veraangenamen. Na de middag, op de studentenhappening van het Verbond, zal dat statement dan ‘in praktijk' worden gebracht d.m.v. een straffe stoot. Kwestie van de groentjes direct in de ogen te wrijven dat er bij De Wesp altijd, maar dan ook altijd, wat te beleven valt.

Maar dat is voor straks. Het eerstvolgende programmapunt is de ontvangst van de groentjes in de hal. Urbain Neuts, ex-vice van De Wesp, ex-Verbondspraeses en inmiddels afgestudeerd, geeft er – naar eigen zeggen – de speech van zijn leven, eentje van het kaliber om Fidel Castro pisnijdig te krijgen. Want, hoe anders kon volgens hem het groot aantal kaarten worden verklaard dat de Wespers direct daarna aan de ‘schacht' wisten te brengen?N.v.d.r. : één zulke schachtenkaart stond synoniem voor één gratis pint bier in zowel de Fats, het Wachtlokaal als de Locarno van meter Rachelle en gaf ook nog eens recht op een gratis entree op zowel de OpeningsTD als op de Info-Avond van De Wesp in de Zodiac. En, of het nu de speech van den Urbain is geweest of de mogelijkheid op ‘gratis pinten' en ‘2 entrees voor niks' ... Feit is dat er in eerste instantie maar liefst 23 van de hand gingen ...

Mechelen. Zoals afgesproken zijn, om klokslag 13 uur, alle actieve Wespers op post in hun ouwe vertrouwde stamkroeg, de Locarno. De planning is om vandaar uit in groep af te zakken naar de eveneens ouwe vertrouwde campus aan de Melaan waar het verzamelen is geblazen voor alle studenten en docenten. Opzet van de studentenhappening : van de oude campus te Mechelen naar de nieuwe in Katelijne trekken, in stoet en te voet !!!

Wanneer de Wespers de hoek omdraaien verstomt alle rumoer. Met raketsnelheid golven ongeloof en verbijstering door de massa. Want, al hebben ze die dag nog niet zoveel aan den toog gehangen als gewoonlijk, opvallen doet De Wesp des te meer. Bedacht om ‘comme il faut' afscheid te nemen van Mechelen, de stad die meer dan vijf decennia hun tweede thuis is geweest, zijn alle Wespers van kop tot teen gehuld in zwarte rouwkledij, incl. rouwband en zeulen ze – met een abominabel treurig gezicht en al weeklagend – een ogenschijnlijk loodzware doodskist mee.

Maar niet alleen dat ... Als oudste studentenclub van De Nayer staan de Wespers duidelijk op hun (toen) rood-geel-blauwe (!!!) strepen. Ze werken zich dan ook – met enig stijlvol ellebogenwerk – vlotjes in de voorste linies, pal achter de twee paardenkoetsen vol prominenten en de daaropvolgende bierwagen die de stoet voorafgaan. “What the f*ck, is dat nu weer” ... “Zielig” ... “Het zijn weer de Wespers” ... “Verkleed komen tot daar aan toe, maar zo'n plomp geval meesjouwen” ... Trop is immers teveel van het goede en teveel van het goede is immers trop. Maar, ondanks al het leedvermaak en de vele schampere opmerkingen van de ‘collega's, blijven de Wespers laconiek en met stoïcijnse blik linea recta voor zich uit kijken, inwendig glimlachend. Wie immers het laatst lacht, lacht enz.

Dit is de enige foto van de Rouwstoet. Met dank aan Koenraad Driesen.
De Wesp staat rechts. Let op de rouwkledij, de hoge hoeden en het schild naast de bestelwagen.

 

Door al die commotie is het is dik 14 uur gepasseerd vooraleer het ‘en avant'-sein kan worden gegeven. En wanneer de stoet zich in beweging trekt, wordt de schare studenten en co symbolisch uitgewuifd door toenmalig burgemeester Van Roy. Symbolisch, jawel, want de burgervader schittert door zijn algehele afwezigheid. Kennelijk heeft de brave man net op datzelfde tijdstip van net diezelfde dag, net een andere belangrijke verplichting na te leven. Men kan ook veronderstellen dat burgemeester Van Roy wreed in zijn element was en (eindelijk) reden tot feesten had nu hij – en dus ook Mechelen – voorgoed was verlost van dat ganse zooitje ongeregeld!

Wat voor de meeste studenten begint als een aardig verzetje en een extra dagje congé, ... verandert – naarmate de (kilo)meters aangevreten worden – al snel in een echte calvarietocht. In no time wordt den brouwer dan ook omzwermd door dorstige studenten. Jammer maar helaas zitten in zijn bakken bier enkel lege fleskes. Mazzel voor De Wesp... Als geoefende tooghangers en afgaand op hun feilloos instinct hebben zij hun doodskist van onder tot boven en van voor tot vanachter volgestouwd met, jawel, volle fleskes. Om de zoveel meter wordt dan ook een ‘ho' ingelast. Puur uit voorzorg welteverstaan en enkel om mogelijk kwalijke uitdrogingsverschijnselen voor te zijn. Gevolg, enerzijds wordt de kist alsmaar lichter en de Wespers alsmaar zatter en anderzijds worden ze haast continu omringd door o.a. groentjes die met hun tong op de grond om een fris pintje smeken. En daar was het de (soms) vrijgevige Wespers allemaal om te doen geweest : ne goeie eerste indruk maken, de nieuwelingen laten zien uit welke hoek de wind waait en potentiële commilitones lijmen gelijk fecaliën dat doen met een vlieg.

De kist bleek geen windei te zijn geweest ... Openingsstunt gelukt! Hoewel, volgens Wespcriteria is het nog vroeg dag en kan er nog van alles gebeuren ...

St.-Katelijne-Waver. Bij de gemeenteoverschrijding wordt de stoet verwelkomt door de plaatselijke bevolking annex toenmalig burgemeester Van Dessel. Voor de gewone autochtoon, uitgezonderd de middenstand, zijn al die luidruchtige en aangeschoten studenten iets teveel van het goede. Het heeft er alles van weg dat ze in Katelijne (nog) niet vertrouwd zijn met samenscholingen van meer dan één kerk groot. Na de gebruikelijke woorden van welkom en bedankt en de droge speechkes van zowel de burgervader als de prominenten gaat het verder richting De Nayerlaan voor de apotheose van de dag, het traditionele lintjesknippen. Eindelijk kan de nieuwe campus definitief ingenomen worden door de ca. 700 studenten en aanverwanten. Zo ook door de Wespers, die nog eerst de kans schoon zien – en grijpen – om een strook(je) van het officiële lint te jatten. 

Nadat de praesides op het gemeentehuis eerst nog wat handjes hadden mogen schudden ging het richting feesttent, waar de Wesp – als kers op de taart – nog een topverkoop van Hot-Dogs realiseerde. En om deze memorabele dag af te sluiten ging het van de VerbondsCantus en de ‘Vlaamsche Leeuw' zó naar een spetterende Wesp-TD en de ‘La Bamba' tot het gaaaaaaatje.

Hamvraag is wat er gebeurde met hét symbool voor het afscheid van Mechelen, de doodskist die de Wespers meezeulden? Wel, die werd diezelfde nacht nog met groot ceremonieel ten grave gedragen... ‘ergens' op de campus. Waar exact is evenwel een duister mysterie. De Oud-Wesper die zich herinnerd waar de bewuste kist in de grond werd geflikkerd, neemt direct contact met mij op. Foto's, krantenartikels, e.d. zijn eveneens welkom.

Eveneens naar een verslag van Alain Vanderstraeten, secretaris '82-83

VerbondsCantus

 

Met dank aan Koenraad Driesen die zo vriendelijk was mij deze foto's te bezorgen.

Donderdag 24 maart 1983 – De Wesp gaat er met vuile voeten vandoor.

De stand van zaken : waar sinds mensenheugenis frisgroen weiland lag, is nu een Hogeschool uit de grond gestampt. Maar gelijk uitzonderingen de regel bevestigen is er geen koe zo bont of er zit wel een vlekje aan. Zó is het ook gesteld met de nieuwbouw. Die is voltooid ... in theorie. In praktijk zijn de toegangswegen, de parking, de sportvelden en sommige lokalen bijlange nog niet af. Ook niet afgewerkt is den Home De Nayer, waardoor – tot groot jolijt van de Wespers – Hodena en hun autoritaire praeses E. Swinnen zich sterk gehandicapt zien qua ledenwerving. Weken nadat het nieuwe H.I.D.N. officieel ‘in dienst' is genomen, worden de ca 700 studenten en co nog alle dagen geconfronteerd met kleine en grote mankementen, onafgewerkte klaslokalen, her en der rondslingerend gereedschap, af en aan rijdende vrachtwagens en ... hopen bouwmateriaal.

Het vraagt van zowel student als docent veel creativiteit om zich een weg te banen tussen de bulldozers, de betonmolens, de stapels bakstenen, de bergen zand, de vrachten boordstenen, de hopen kiezels en alle andere rotzooi. En wanneer de hemelsluizen opengaan, zijn een modderbroek en slijkschoenen onvermijdbaar. Voor iedere doorsnee-student én docent een bron van ergernis, voor De Wesp ... een heimelijke meevaller!

Alle ‘hulpmiddelen' voor een straffe stoot – één van dé kernactiviteiten van De Wesp – liggen immers zomaar te grabbel op de campus. Op de praesidiumvegadering van 16 maart komen ze dan ook naar boven gelijk Duracell-konijnen in een vruchtbaar veld ... de ideeën om die slijk- en andere toestanden eens goed aan de kaak stellen. Eén week is ruim voldoende om de plannen verder uit te stippelen.

Donderdagavond 24 maart - 19u30. Begin van een alweer gezellige clubavond die, zoals altijd wordt ingeleid door het clublied. Maar niets is wat het lijkt. Schijnbaar heerst er in de corona een sfeer van gezelligheid ... maar schijn bedriegt. Een sfeer van geheimzinnigheid heeft het clublokaal als het ware in zijn greep. De zintuigen staan op scherp. De zenuwen zijn tot het uiterste gespannen. Geregeld kijkt het praesidium elkaar heimelijk aan in een begrijpende verstandhouding. Het is voor alle niet-praesidiumleden zo klaar als een klontje suiker ... er is wat op til, het praesidium houdt ‘iets' achter ... Maar wat? Met gespitste oren luisteren ze dan ook geconcentreerd naar wat vakkundig wordt verzwegen. Hun geduld wordt duchtig op de proef gesteld, voor eventjes nog ...

Zoals gewoonlijk ontwikkelt de cantus zich tot een spetterend gebeuren. Met de codex in de hand worden uit volle borst talrijke studentenliederen aangeheven. De schachten lopen zich de benen van onder het lijf. Estafettes, ad fundums, een tuchtmaatregel te pas en te onpas, een diavoorstelling, ... dat alles overgoten met liters bier en gekruid met de meest onzinnige, idiote en dwaze opmerkingen. Tot dusver niks abnormaals dus.

Dan komt het moment van de ontgroeningen. Twee schachten worden belast met het ophangen van de affiches van de Bierfeesten. Wanneer de Wim, den Boer en de Mache opdracht krijgen om spandoeken te maken wordt – eindelijk – een tip van de sluier opgelicht. De opschriften zijn dan ook niet mis te verstaan : “MOET ER NOG SLIJK ZIJN?”, “HIER GRATIS MODDERBADEN”, “T ZOU HIER FIJN ZIJN MOEST ER HIER WAT MINDER SLIJK ZIJN”, “SLIJK MOET, SLIJK DOET JE GOED” en meer van dat fraais. En omdat het altijd verstandig is weten waar men aan begint tovert het praesidium gelijk een verklarende schets op tafel.

Geïllustreerd a.d.h.v. dat schema doet het praesidium – bestaande uit de Pros, den Bieze, de Patrick, de Kris, de Koenraad, de Luc en den Alain – de hele operatie uit de doeken. Bedoeling is om de werkzaamheden zodanig te saboteren dat de bulldozers, vrachtwagens en ander rollend materiaal De Nayer niet meer op of af kunnen. Daarom zal enerzijds de J. De Nayerlaan (zie 1) over de gehele breedte worden gebarricadeerd met losliggende grond, zand en boordstenen die zowat overal op de campus te grabbel liggen. Anderzijds zal de aarde in de Fruitborgerlei (zie 2) eerst worden losgewerkt en vervolgens worden herschapen tot een gigantisch modderbad. Een hele onderneming, dat wel, maar eens de klus geklaard zal de voldoening groot zijn. Binnen enkele uren zal het De Nayercomplex compleet van de buitenwereld zijn afgesloten. Er zal geen doorkomen meer aan zijn, voor niets en voor niemand. Tot daar het plan. Maar dat is voor later. Vooreerst wordt de Jef nog verkozen als nieuwe Peter van De Wesp. En ongelooflijk maar waar, zoals het een echte Wesper betaamd, speelt hij het klaar om de volle inhoud (5,5 liter) van de – door de Wesp gewonnen – Wisselbeker van Spel zonder Grenzen soldaat te maken, in één keer. Een topprestatie om u tegen te zeggen, een Wesper in slikker en maag!

Met De Oude-Rolderklacht en de Vlaamse Leeuw wordt de Cantus ceremonieel afgesloten. Nu komt het erop aan. Gelijk echte bouwvakkers en als dusdanig uitgerust met pillampen, emmers, kruiwagens, pikhouwelen, platte- en steekschoppen – en verdeeld in twee ploegen – gaan de Wespers vol overgave aan ‘t werk. In de De Nayerlaan loopt alles perfect en die is dan ook op relatief korte tijd volledig versperd voor alle ‘verkeer'. In de Fruytborgerleidaarentegen loopt het maar half zo snor. Ondanks al het gezwoeg met de pikhouwelen is de grond er veel te hard om over de gehele breedte losgewrikt te worden.

In plaats van de Fruytborgerlei om te vormen tot één gigantisch modderbad konden de Wespers er slechts één enkel bescheiden slijkplaske maken. Maar ach, de spandoeken spraken boekdelen en ongeacht het halve succes, hadden ze die 24ste maart '83 veel gezopen, veel lol gehad en hadden ze resoluut het initiatief genomen om de overlast op en om campus aan de kaak te stellen. Want daar was het ‘em tenslotte om te doen geweest. Het zal niemand verbazen dat directeur Verwilt ‘s anderendaags serieus uit zijn krammen is geschoten. Het heeft er die vrijdag gestoven! Maar, ondanks een sterk vermoeden, heeft de Charel nooit kunnen bewijzen dat het de Wespers waren die er 's nachts met vuile voeten vandoor gingen ... zonder betrapt te worden!

A propos, tijdens die nachtelijke ‘werkzaamheden' donderde vice Luc Gysbrechts met z'n zatte kloten – en natuurlijk ook de rest van zijn bezopen lijf – in de (ijskoude) beek. Hij was kennelijk zo zat dat hij er nog geeneens nuchter van werd. Als een verzopen kieken bleef de Luc roerloos liggen en zou werkelijk verzopen zijn ware het niet dat de rest hem, met de nodige moeite, nog tijdig op het droge heeft kunnen sleuren. Ander opmerkelijk feit is dat de Wesp tijdens het academiejaar 1982-83 competitief hoge toppen scheerde. De Wespers wonnen namelijk alles wat er dat jaar te winnen was, Spel zonder Grenzen, de Voetbalbekeren Kris de Pillecyn triomfeerde tijdens het Welsprekendheidtornooi

Moeten er nog natte voeten zijn?

Eveneens naar een verslag van Alain Vanderstraeten, secretaris '82-83

Spel zonder Grenzen

Tijdens de jaren '70, toen ‘den BRT' nog een begrip was en de Vlamingen massaal op Nederland afstemden, torende één tv-uitzending met kop en schouders boven alle andere uit, te weten 'Spel zonder Grenzen', een immens populair spelprogramma waarin verschillende Europese landen elkaar om de zoveel weken bekampten. Het opzet was dat elk land een ploeg stuurde uit telkens een andere stad en waarin de deelnemers allerlei speelse en sportieve opdrachten moesten vervullen. Steevast kwam er heel wat bruine zeep, slingerende touwen, kleurrijke kostuums, schitterende decors en reuzengrote voorwerpen bij kijken. Gevolg : van begin tot einde flink wat geplons, geschuif, valpartijen, misverstanden, bloopers en andere geestige toestanden. Reuzespannend allemaal, spectaculair, origineel, ... kortom boeiende en ontspannende Tv en dus een spelprogramma waar de mensen speciaal voor thuisbleven.

Het duurde dan ook niet lang alvorens het V.M.S.C besliste om een eigen interpretatie te geven aan dat geniale Tv-programma. Losjes gebaseerd op ‘Spel zonder Grenzen' werd besloten dat de Mechelse studentenclubs elkaar jaarlijks zouden gaan bekampen in enkele studentikoze proeven met daartussen een rode draad én met een wisselbeker als inzet. Het was de logica zelve dat er daarbij - naast heel wat bruine zeep - ook heel wat bier werd verbruikt. Het deelnemersveld bestond uit o.a. Paramedica, Zask, Retula en Toeristica en De Nayerwerd vertegenwoordigd door Hodena, Antigonia, Kavik en uiteraard ... De Wesp. En telkens die ludieke en sportieve voltreffer plaatshad, liep De Nayer leeg en zat de Mechelse groentehal aan de Zandpoortvest afgeladen vol!

Schone liedjes duren nooit lang ... In 1984 bepaalden de Mechelse bewindslieden dat de groentehal niet langer gratis ter beschikking stond van het V.M.S.C. Voortaan moest er huurgeld worden afgedokt, en niet zo'n klein beetje! Een wel erg jammerlijke beslissing van het stadsbestuur voor de Wespers en co en een serieuze streep door de rekening van de organisators. Zoals verwacht viel dan ook al snel – in de tweede helft van de jaren '80 – het definitieve doek over ‘Spel zonder Grenzen'.

De Oud-Wesper die nog foto's en/of krantenartikels in de kast heeft liggen en die anekdotes kan vertellen in verband met Spel zonder Grenzen, graag een seintje aub.

Op 21 mei 1984 ontving de Wesp droevig nieuws. Lode Vergauwen, stichter en eerste praeses van de Wesp, overleed die dag in het Academisch Ziekenhuis te Gent aan de gevolgen van kanker. Hij werd 74.
Op 16 februari 1985, toen het 55-jarig bestaan van de Wesp werd gevierd, werd De H. Misviering die de jubileumfeesten voorafging, ter zijne nagedachtenis opgedragen. Het ‘in memoriam' dat er werd voorgelezen, werd eigenhandig geschreven door Lode's zus.

Omdat deze lezing een buitengewoon bevattelijk beeld schept van de mens achter de naam, namen we het ‘in memoriam' dan ook – letterlijk (dus ook met foutjes) – over. Op die manier kunnen alle (oud)commilitones kennis maken met onze stichter, een bijzonder talentvol en consciëntieus iemand, een goed mens die hield van het leven en plezier maken, die zich steeds inzette voor en begaan was met anderen, een figuur met persoonlijkheid wiens levensvreugde helaas werd getemperd door kanker, maar die de moed nooit opgaf.
Lodewijk, Clemens, Vergauwen,
geboren te Zele op 25 maart 1910, overleden in het Academisch Ziekenhuis van Gent op 21 mei 1984.
Lode Vergauwen was stichter van de studentenbond “De Wesp”, leerlingen van de Technische School, Melaan te Mechelen en de eerste voorzitter.

Deze functie liet hij over aan zijn broeder Paul Vergauwen, bij het beëindigen van zijn studies aan de Technische School waar hij het diploma van technisch ingenieur behaalde. Daarmede niet tevre-den, legde Lode Vergauwen ook het examen af van technisch leraar bij de middenjury. Naar het voorbeeld van zijn vader, leraar aan de rijksmiddelbare school te Mechelen, koos Lode Vergauwen de leraarsloopbaan.
Deze vervulde hij voortreffelijk te Mechelen en te Gent, een voor-beeld in beide steden. Voor zijn leerlingen was hij een echte vader, steeds bereid te helpen met raad en daad. Van zijn oversten werd hij hoog gewaardeerd om zijn nooit falende werkkracht en bereid-willigheid en totale inzet voor de school.
Lode Vergauwen was jarenlang provinciaal afgevaardigde bij de Hoge Raad van het technisch onderwijs waar hij baanbrekend werk leverde. Later werd hij voorzitter van de Bond van Gepensioneerden van het Technisch Onderwijs. Niets was hem teveel om de belangen van zijn collega's te behartigen. Bij het A.C.V. te Gent was Lode Vergauwen ook zeer bedrijvig en zeer geliefd. Hij was een persoonlijkheid en alom hooggeacht, getuige daarvan zijn grandioze begrafenis waar honderden zijn opgekomen om hem de laatste eer te bewijzen en evenveel honderden schriftelijk hun leedwezen betuigd hebben niet aanwezig te kunnen zijn. Uit alle hoeken van het ganse Vlaamse land zijn deelnemingen binnengestroomd.
In zijn privéleven was hij een liefdevol vader en trouw echtgenoot en vader. Van de 10 kinderen die de Heer hem schonk, heeft hij er zeven van opgevoed, samen met zijn toegewijde echtgenote, tot schone mensen.
Lode Vergauwen was een echte vlaming en kristen. De talrijke beproevingen heeft hij manmoedig gedragen. Gedurende zijn vier jaar durende slepende ziekte heeft hij nooit geklaagd. Hij wist nochtans dat er geen hoop op genezing bestond.
Zijn zeventien kleinkinderen waren dol op hem, hun ‘opa' was hun idool. De kleinsten vragen nu nog steeds waar die goede opa nu blijft.
De commilitones van De Wesp zijn hun stichter en eerste praeses niet vergeten en na 85 jaar nog steeds bijzonder dankbaar en genegen.

 

7 September 1984 – Santé, Sire.

Er is in de Van Daele geen superlatief terug te vinden om de koningsgezinde geste te omschrijven die de Wespers – bij wijze van grap – uithaalden, nog voor het academiejaar 1984-85 van start ging.
Zomaar voor de lol stuurden Praeses Paul (Mache) Macharis en de zijnen, op 7 september 1984, een kaart met ‘welgemeende' gelukwensen naar wijlen Koning Boudewijn, die grootmenselijke en bescheiden figuur, om hem te feliciteren met zijn verjaardag.

Tot grote verbijstering vond de patron van de Wachtzaal enkele dagen later een ‘gekroonde' kwaliteitsenveloppe in zijn brievenbus met als afzender ‘Paleis te Brussel'. Eens bekomen van de schok duurde het geen nanoseconde of het nieuws was met de snelheid van het licht de campus rond. De Wesp had het weer eens gepiept ...

Enigszins verrast met het in zwierige en sierlijke letters geschreven dankwoord van Boudewijn himself, die schreef ten zeerste getroffen te zijn door de hem toegezonden hoffelijke boodschap van de Wespers en hun betuigde gevoelens, werd die dag in de Wachtzaal nog meermaals ‘'Santé, Sire, op uw gezondheid en dat we er nog veel mogen mogen"gescandeerd. 
Dat laatste uit de grond van hun hart, natuurlijk.

‘t Kwam er in feite op neer, dat datgene wat niemand eigenlijk had verwacht, toch was gebeurd en het dient gezegd dat – hoewel ze het zelf nooit ofte nimmer zullen toegeven – het Wespersego die dag meer dan serieus gefleemd werd. Over deze zoveelste Wespstunt werd vanzelfsprekend fel gepalaverd op De Nayer, het Koninklijk antwoord verscheen met een gepast artikel in de eerstvolgende editie van het Verbondsboekje en – eens terug nuchter – werd de originele brief prompt ingekaderd en opgehangen in de Wachtzaal.

Of de Veelbeminde, zoals koningin-weduwe Fabiola hem 10 jaar na zijn dood zou noemen in haar publieke postume liefdesbrief, de Wespfelicitaties ook daadwerkelijk heeft gelezen, is tot op de dag van vandaag een felbewaakt staatsgeheim. Het ingekaderde, authentieke dankwoord van Boudewijn himself is een tijdje schoon pleite geweest maar is inmiddels weer teruggevonden door de WespMaster himself. Het hangt nu terug waar het moest hangen, nl. op de muur achter den toog.

De Wespers, ze zijn zo lief, Sire ...

Naar een verslag van Paul Macharis (Mache), praeses 1984-85

Woensdag 19 december 1984 – I, Charlius Carolus.

Eén der hoogtepunten van het studentikoze leven op De Nayer is de jaarlijks weerkerende Revue, een soort persiflage, waarin het reilen en zeilen op de De Nayer wordt uitgebeeld en waarin – vooral – de draak wordt gestoken met het professorenkorps.

Eind '84 had de Wesp de regie in handen en dat betekende automatisch dat deze revue weer net dát ietsje anders, beter, origineler, komischer, boeiender, spectaculairder, ..., en van een hoger niveau zou zijn dan het amateuristisch geklungel van de laatste paar jaren – lees : andere studentenclubs.
Vol spanning werd dan ook uitgekeken naar de dijenkletsers en de sneren die scenarioschrijvers-regisseurs Kris de Pillecyn en Jan Andries uit hun pen hadden weten te spugen en welk groots decor Johan de Clippeleir zou hebben bedacht.

Na twee maanden intensief werk, jachtig gedoe, eindeloos repeteren, vergaderen, gevloek, afkefferij, nagelbijten, druk, stress,... , en slapeloze nachten (daar zat den tap van De Wachtzaal ook wel voor iets tussen), was D-day aangebroken en toen – na de inleidende sketch met onze kersverse ere-praeses Dirk Vanhecke – de gordijnen wegschoven, waanden de 900 (!!!!!!) toeschouwers zich in het oude Rome, alwaar de almachtige Charlius Caesar een ijzeren schrikbewind voerde. Gejoel weerklonk toen een groep gevangengenomen Katelinezen – Galliërs van de stam van de Docentiërs – publiekelijk werden vernederd. Hun domheid bleek echter zo groot te zijn dat de Romeinen ze algauw liever kwijt dan rijk waren, ware het niet dat Charlius Caesar grote nood had aan ijverige slaven.

Zich totaal geen raad wetend met die knotsgekke, luie, vadsige en oerdomme Docentiërs, zijn de Romeinen in geen tijd een zenuwinzinking nabij. Onder aanvoering van hun leider, de druïde Willy Vitsix, stapelen de Galliërs dan ook de ene flater na de andere op en slaagt het zootje ongeregeld erin om het vredige en beschaafde Rome compleet op zijn kop te zetten. Een kakofonie van sotternijën en chaotische toestanden doet bij de Romeinen finaal de stoppen doorslaan en – aan het eind van zijn Latijn – geeft een moegetergde en ondertussen hyperkinetische Charlius Caesar opdracht om de Docentiërs subito presto op een slavenschip te zetten en terug te sturen vanwaar ze kwamen, nl. Katelinas in Gallië.

Opgeruimd staat netjes, einde verhaal.

Zoals verwacht werd “I, Charlius Caesar” een hilarische en knotsgekke knaller van een revue, zo eentje van het soort dat alleen maar De Wesp kan organiseren en waarbij de meest onmogelijke rekwisieten zoals een heus galeischip, onzichtbare torenhoge golven, een statige adelaarstroon, marmeren zuilen en dito standbeelden, een gracieus hemelbed, een rokende berg van papier maché van maar liefst 5 x 3 x 3m, alsook ... een krijsend varken ten tonele werden gevoerd en dat – tot groot jolijt van de zaal – achteraf werd verloot! Een primeur in Vlaanderenland ...

Een revue in elkaar steken behoeft niet alleen een feilloos organisatietalent, een zekere bekwaamheid en talentvolle scriptschrijvers, zin voor fijngevoelige humor, een scherpe opmerkingsgeest en geboren komedianten, maar ook een minimum aan tekstkennis én een maximum aan zowel technisch als improvisatietalent. Dat alles was terug te vinden in de Wesprevue van ‘84. De verhaallijn was kostelijk en van begin tot einde was het geval doorspekt met rake kwinkslagen en knotsgekke toestanden. De schare acteurs typeerden hun personage als de beste en op technisch vlak gooide De Wesp er nog enkele spectaculaire foefkes en speciale effecten tussen zodat er om de haverklap een spontaan applaus losbarste. Naarmate het stuk vorderde werd het handengeklap alsmaar luider en volgden de lachsalvo's elkaar in ijltempo op.

Het werd gezegd en het is 's anderendaags geschreven in de gazet : die woensdagavond 19 december 1984 stond een totaal uitverkochte St. Romboutszaal in vuur en vlam. De minutendurende ovatie aan ‘t eind bewees dat maar al te goed. Het daverend applaus van de zaal, de vele felicitaties en de grote woorden van lof van zowel oud-Wespers, docenten, ouders, supporters als leden van andere studentenclubs voor “I, Charlius Carolus”, betekende voor de Wespers het summa cum laude voor de ontelbare uren van keihard werken.

Veni, vidi, vici ... Nieuwbakken ere-praeses Dirk Vanhecke straalde, hij had glunderend toegekeken en instinctief geweten dat het goed zat.

Maar nog was het niet gedaan. Een spetterende TD tot in de vroege uurtjes en een maximum aan welverdiend schuimend vocht sloot deze formidastische avond af.

Terecht bestempelde de Gazet van Mechelen de Revue ‘84 dan ook als een hoogstaand schouwspel van uitzonderlijk niveau !!! Andermaal hadden de Wespers hun feilloos organisatietalent gedemonstreerd en had De Wesp bewezen dat ze qua ontspanning en entertainment op eenzame hoogte staat!

De Wesp ... Niet voor niets gangmaker sinds 1929!

Scenario en regie     Kris de Pillecyn & Jan Andries

Decor Johan de Clippeleir

Acteurs          Philip Daelemans als Charlius Caesar - Erik de Bakker als Willy Vitsix - Luc Okens als Willy Cayzelius -Luc van Massenhove als Joshua van de Pantalon - Kris Struyf als Louis Moris - Jan Andries als Guido Vervaeckix - Jan Ceulemans als Walter Lambertix - Erwin Van den Plas als Leo Adrianus - Kris de Pillecyn als Walter van Reusel - Walter Denayer als Roger Bruyninx - Paul Macharis als Kapitein Hook - Patrick Vermeulen als slavendrijver - Luc Vercammen als buikdanseres - Geert d'Eer als Romeins soldaat - Alain Cammaert als Romeins soldaat - Jan Nagels als Romeins soldaat - Peter Wijckmans als Romeins soldaat - Luc Vanden Houten als Romeins soldaat - Guy Jochmans als Romeins soldaat - Vath Khounorinth als Chinees.

Verder nog    Ludwig De Bruyn als souffleur - Pieter de Bie voor de belichting - Willy de Laet & Raf Reussens voor de foto's

en menig onbekende voor de kassa, de vestiaire, den tap, de make-up, rekwisieten, kostuums, ...

naar een verslag van de Mache

Zeer happig om de ‘stuntwedstrijd' van het Verbond te winnen - de beste studentengrap wordt immers beloond met twee grote vaten - maken de hersencellen van de Wespers serieus wat overuren. Maar tevergeefs ...

Zo groot het enthousiasme, zo luttel is de inspiratie … tot het alziend oog van Praeses Paul Macharis op een kleine sneeuwruimer valt (fig) die naarstig de campus ontdoet van het centimeters dikke, maagdelijk witte sneeuwtapijt. Tiens, tiens ... wat als De Wesp nu eens … ??!!?? 

Nu de inspiratie is gekomen, wordt voor het ‘Goede Doel' onmiddellijk het gros van de Wespers uit de Wachtzaal gesleurd en hier en daar nog één enkeling uit een klaslokaal of labo. De koppen worden bij elkaar gestoken, er wordt druk gefezeld en nadat verschillende strategieën zijn besproken worden warme pull-overs, handschoenen, bottinnen en sjaals aangetrokken. Schoppen, spaden, keerborstels en kruiwagens worden in grote getale in gereedheid gebracht ... 

Diezelfde avond, rond halfelf ‘s, maken een twintigtal handenwrijvende Wespers hun opwachting in de Wachtzaal, waar subito presto een half vat wordt geledigd. Kwestie van de innerlijke mens te versterken en energie op te doen om starkskes beter tegen de snijdende vrieskou te kunnen. 

Na nog een laatste slok (hik) wordt rond middernacht het definitieve startschot gegeven voor wat hopelijk dé strafste stoot van het academiejaar 1984-85 zal worden. Als schichtige schimmen in de nacht sluipt de colonne richting campus, waar met vereende krachten aan het serieuze werk wordt begonnen : zowel de voor- als achterdeuren van De Nayer blokkeren ... niet met een hoop, maar met tonnen sneeuw. Na uren slaven, sloven, schoppen, hijgen, blazen, kreunen, steunen, puffen, zweten, zwoegen en ploeteren dat het niet schoon meer is – en af en toe een sneeuwballengevecht - is het dan zover … bergen en bergen sneeuw, tot boven de dakrand toe. Nog even en de sneeuwtoppen van de Mont Blanc dreigen hun status van hoogste berg van Europa te verliezen. Er is dan ook geen doorkomen meer aan, niet langs voor, niet langs achter, niet langs onder, niet langs boven ... Niets of niemand, zelfs geen luis, kan De Nayer nog binnen! Mission impossible completed! 

Hamvraag is wel of dit machtig sneeuwfestijn zal gesmaakt worden door zowel student (zeker) áls prof (twijfelachtig) áls … directeur Charel (in de verste verte niet). Maar who the f*ck cares, dat zijn zorgen voor morgen. Wat nu primeert is bekomen van de loodzware inspanning. En dus wordt – na achterlating van een reuze-W als signatuur – koers gezet richting Walem, waar in café ‘t' Hoekske' menig pint wordt gehesen en nog lang wordt nagekaart. Dat omdat de Wachtzaal op dit respectabele uur reeds lang is gesloten. Zegt het spreekwoord trouwens niet : ‘zijn de Wespers op pad voor een straffe stoot, is aan klandizie grote nood' … ?!?

De weinige afgepeigerde Wespers die vrijdagmorgen toch uit de veren kropen werden beloond voor de moeite ... Zij konden met enig leedvermaak genieten van een ongezien schouwspel : enerzijds van ellenlange rijen ingenieurs in spe, die als kleine kleutertjes mooi in het gelid en één per één naar binnen werden geloodst via de diverse nooduitgangen en anderzijds … van een briesende en een compleet van zijn melk zijnde Charel, die enkele sukkelaars genadeloos aan 't werk had gezet om het hele zaakje weer aan de kant te krijgen. Kwam daarbij nog dat die geliefde directeur moord en brand schreeuwde omdat er tijdens de ‘werkzaamheden' menig snode Wesper op het dak had gelopen en daarbij de dakbedekking had beschadigd. Maar zoals later zou blijken was deze beschuldiging - weeral eens - compleet uit de lucht gegrepen… Een gebrek aan lekkage zou deze aantijging ten stelligste ontkrachten. 

's Anderendaags werd de stunt, niet in ‘t lang en in ‘t breed maar wel kort en gevat vermeld in de ‘Gazet van Mechelen'. Voor de zoveelste keer kregen de Wespers een ‘eervolle' vermelding. 

Op donderdag 23 mei 1985 vond in de Wachtzaal de plechtige prijsuitreiking plaats en voor wie nog twijfelt ... De Wesp won met deze straffe stoot de stuntwedstrijd van Het Verbond. Onder massale belangstelling van triomferende Wespers werd het gratis vat overhandigd, dat in een ommezien - en vol overgave - werd leeggezopen.

Naar een verslag van Mache

 

1985 - Sneeuwstunt

Zeer happig om de ‘stuntwedstrijd' van het Verbond te winnen - de beste studentengrap wordt immers beloond met twee grote vaten - maken de hersencellen van de Wespers serieus wat overuren. Maar tevergeefs ...
Zo groot het enthousiasme, zo luttel is de inspiratie… tot het alziend oog van de Praeses Paul Macharis op een kleine sneeuwruimer valt (fig) die naarstig de campus ontdoet van het centimeters dikke, maagdelijk witte sneeuwtapijt. Tiens, tiens ... wat als De Wesp nu eens … ??!!??

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nu de inspiratie is gekomen, wordt voor het ‘Goede Doel' onmiddellijk het gros van de Wespers uit de Wachtzaal gesleurd en hier en daar nog één enkel-
ing uit een klaslokaal of labo. De koppen worden bij elkaar gesto-ken, er wordt druk gefezeld en nadat verschillende strategieën zijn besproken worden warme pull-overs, handschoenen, bottinnen en sjaals aangetrokken. Schoppen, spaden, keerborstels en kruiwa-gens worden in grote getale in gereedheid gebracht ...

Diezelfde avond, rond halfelf maken een twintigtal handen-wrijvende Wespers hun opwachting in de Wachtzaal, waar subito presto een half vat wordt geledigd. Kwestie van de innerlijke mens te versterken en energie op te doen om strakskes beter tegen de snijdende vrieskou te kunnen.
Na nog een laatste slok (hik) wordt rond middernacht het defini-tieve startschot gegeven voor wat hopelijk dé strafste stoot van het academiejaar 1984-85 zal worden. Als schichtige schimmen in de nacht sluipt de colonne richting campus, waar met vereende krachten aan het serieuze werk wordt begonnen : zowel de voor-als achterdeuren van De Nayer blokkeren ... niet met een hoop, maar met tonnen sneeuw. Na uren slaven, sloven, schoppen, hij-gen, blazen, kreunen, steunen, puffen, zweten, zwoegen en ploeteren dat het niet schoon meer is – en af en toe een sneeuw-ballengevecht - is het dan zover … bergen en bergen sneeuw, tot boven de dakrand toe. Nog even en de sneeuwtoppen van de Mont Blanc dreigen hun status van hoogste berg van Europa te verliezen. Er is dan ook geen doorkomen meer aan, niet langs voor, niet langs achter, niet langs onder, niet langs boven ... Niets of niemand, zelfs geen luis kan De Nayer nog binnen! Mission impossible completed!
Hamvraag is wel of dit machtig sneeuwfestijn zal gesmaakt wor-den door zowel student (zeker) áls prof (twijfelachtig) áls … directeur Charel (in de verste verte niet). Maar who the f*ck cares, dat zijn zorgen voor morgen. Wat nu primeert is bekomen van de loodzware inspanning. En dus wordt – na achterlating van een reuze-W als signatuur – koers gezet richting Walem, waar in café “‘t Hoekske” menig pint wordt gehesen en nog lang wordt nagekaart. Dat omdat de Wachtzaal op dit respectabele uur reeds lang is gesloten. Zegt het spreekwoord trouwens niet: ‘zijn de Wespers op pad voor een straffe stoot, is aan klandizie grote nood' … ?!?
De weinige afgepeigerde Wespers die vrijdagmorgen toch uit de veren kropen werden beloond voor de moeite ... Zij konden met enig leedvermaak genieten van een ongezien schouwspel : ener-zijds van ellenlange rijen ingenieurs in spe, die als kleine kleuter-tjes mooi in het gelid en één per één naar binnen werden ge-loodst via de diverse nooduitgangen en anderzijds … van een briesende en een compleet van zijn melk zijnde Charel, die enkele sukkelaars genadeloos aan 't werk had gezet om het hele zaakje weer aan de kant te krijgen. Kwam daarbij nog dat die geliefde directeur moord en brand schreeuwde omdat er tijdens de
‘werkzaam-h e d e n ' menig snode Wesper op het dak had gelopen en daarbij ook de dakbe-dekking had beschadigd. Zoals later zou blijken was deze b e s c h u l d i -ging - weeral eens - com-
pleet uit de lucht gegrepen… Een gebrek aan lekkage zou deze aantijging ten stelligste ontkrachten.
's Anderendaags werd de stunt, niet in ‘t lang en in ‘t breed maar wel kort en gevat vermeld in de ‘Gazet van Mechelen'. Voor de zoveelste keer kregen de Wespers een ‘eervolle' vermelding.
Op donderdag 23 mei 1985 vond in de Wachtzaal de plechtige prijsuitreiking plaats en voor wie nog twijfelt ... De Wesp won met deze straffe stoot de stuntwedstrijd van Het Verbond. Onder massale belangstelling van triomferende Wespers werd het gratis vat overhandigd, dat in een ommezien - en vol overgave - werd leeggezopen.

 

 

 

20 maart 1985 – Dat can-tus niet.

Eind februari was het in de Oude Stadsfeestzaal van Mechelen verzamelen geblazen voor een cantus van het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond Mechelen. De 150 aanwezige studenten en een bezoekende studentenfanfare uit Leuven hadden naast het zingen – lees kwelen – van studentenliederen, het smeren van de slikker en het af en toe binnenste-buitenkeren van de maag, ook een bijzonder hartig woordje te zeggen over de nieuwe reglementering van burgemeester Jef Ramaekers.

Zonder ook maar een krimp te geven had die de prijs van de stadsfeestzalen maar liefst vervijfvoudigd en bepaald dat de muziek er vanaf 22 uur stiller én om 24 uur zelfs helemaal af moest. Kwam daarbij nog dat stipt om middernacht de boel onherroepelijk dicht ging én dat de laatste fuifnummers – lees Wespers – zonder pardon de zaal zouden ‘buitengebonjoert' worden. Een verordening die te gek is voor woorden, tenzij woorden in de trant van bespottelijk, achterlijk, idioot, debiel, stom, onnozel, ridicuul, dwaas, onzinnig, klotig, smerig, etc. Gedaan met fuiven en hijsen tot in de vroege uurtjes, gedaan met de lol, gedaan met een flink gespijsde clubkas, gedaan ook met (het kunnen financieren van) andere activiteiten. Kortom, afgelopen met het echte studentenleven in Mechelen ... 

Welopgevoed, hoffelijk, beschaafd, rechtschapen, redelijk en braafkes als ze zijn lopen de Wespers en verschillende delegaties van andere Mechelse studentenclubs eerst de centimetersdikke tapijten van het stadhuis plat in een poging om de Heer Burgemeester op andere gedachten te brengen en de maatregel bij te schaven. Maar tevergeefs... Tijdens de besprekingen wordt het al snel duidelijk dat de opinies van het stadsbestuur enerzijds en de studenten anderzijds lijnrecht tegenover elkaar staan. Voor burgemeester Ramaekers ligt de echte student omstreeks middernacht al lang onder de wol en wordt hij/zij door het nieuwe reglement behoedt tegen de kwalijke verlokkingen van alcoholisme en hooliganisme dat toen nog gewoon vandalisme heette. Voor de Wespers en co betekent het nieuwe reglement slechts één enkel ding, nl. op zwart zaad gezet worden en dus de de doodsteek voor alle goedmenende Mechelse studentenclubs. 

En dát CAN-TUS NIET !!!!!! 

Als duidelijk wordt dat burgemeester Ramaekers niet van plan is om ook maar één enkele toegeving te doen – een burgemeester gaat nu eenmaal niet graag met de billen bloot – wordt beslist om van strategie te veranderen. De strijdbijl wordt opgegraven. Een misnoegde en op zijn tenen getrapte student wordt immers balorig en tegendraads. Diezelfde misnoegde en op zijn tenen getrapte student wordt er dan ééntje waar rekening mee moet worden gehouden. En dan kan het gebeuren dat een burgemeester die halsstarrig weigert om ook maar enige toegeving te doen, die eigenwijs, obstinaat, koppig en nen echte Jan (hier Jef)-men-kloten is, zal oogsten wat hij heeft gezaaid ... 

Stante pede wordt er bedisseld welke tegenacties gaan genomen worden en op geen tijd richten de Wesp, Hodena, Antigonia, Kavik, Paramedica, het Verbond, het VMSC en nog tal van andere studentenclubs gezamelijk het ARK op, wat staat voor ANTI-RAMAEKERS-KOMMITEE. Ook al heeft de Jef gezworen dat hij nooit ofte nimmer zal zwichten, noch voor petities, noch voor protestbrieven, noch voor betogingen, toch wordt een massabetoging gepland met alle Mechelse studentenclubs om het stadsbestuur er nogmaals op te wijzen dat Mechelen nu eenmaal een studentenstad is met alle voor- en nadelen en dat het bewuste reglement – dat trouwens niet van toepassing is voor privézaken –dient teruggeschroefd te worden. Wie de onredelijkheid ervan niet onder ogen wil zien wil inzien, heeft last van hoogmoed. En hoogmoed komt voor de val ...

En zó kwam het dat op 20 maart 1985 vele honderden studenten – de Wespers waarschijnlijk ergens in de voorste linies – met megafoons, vlaggen, spandoeken, toeters en bellen en vooral met véééél kabaal door de Mechelse straten trokken. Dat de eigenzinnige burgemeester Ramaekers de kop van Jut was met zijn gevoerde politiek, is de evidentie zelve. Vanaf start tot finish werd hij dan ook luidkeels uitgescheten voor twee (edele) onderdelen van de menselijke anatomie en al wat verderfelijk is.

Maar ondanks de massale opkomst bleef ook na het ontbinden van de betoging op de Grote Markt enig resultaat uit: eigenwijs en koppig als hij was hield de burgemeester Ramaekers het been stijf. Tijdens de weekdagen ging na middernacht de muziek onverbiddelijk af én gingen de deuren van de stadsfeestzalen potdicht. 
Van een anti-climax gesproken....

Deze episode was ontegensprekelijk een dieptepunt in het Mechelse studentenleven. Het houden van TD's was (en is) voor allen – en zeker voor de Wesp – het middel bij uitstek om de clubkas te spijzen. De nieuwe reglementering betekende dan ook een domper voor ALLE Mechelse clubs die hun inkomsten zienderogen zagen dalen. 

Doch, Wespers blijven nooit bij de pakken zitten ... nieuwe gezamenlijke acties werden al snel gepland, daarbij bedenkend dat politici vervangbaar zijn en dat burgemeesterke spelen slechts een tijdelijk iets is terwijl Wesper zijn een bezieling is voor het leven. Nietwaar Jef!

Eveneens naar een verslag van Mache

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In memoriam, Lode Vergauwen

Op 21 mei 1984 ontving de Wesp droevig nieuws. Lode Vergauwen, stichter en eerste praeses van de Wesp, overleed die dag in het Academisch Ziekenhuis te Gent aan de gevolgen van kanker. Hij werd 74.

Op 16 februari 1985, toen het 55-jarig bestaan van de Wesp werd gevierd, werd De H. Misviering die de jubeleumfeesten voorafging, ter zijne nagedachtenis opgedragen. Hett ‘in memoriam' dat er werd voorgelezen, werd eigenhandig geschreven door Lode's zus.

(foto's doodsbrief, rouwkaartje en uitnodigingen voor het galabal volgen na de examens wegens nu geen tijd)

Omdat deze lezing een buitengewoon bevattelijk beeld schept van de mens achter de naam, heb ik dat ‘in memoriam' dan ook – letterlijk (dus ook met foutjes) – overgenomen. Op die manier kunnen alle (oud)commilitones kennis maken met onze stichter, een bijzonder talentvol en consciëntieus iemand, een goed mens die hield van het leven en plezier maken, die zich steeds inzette voor en begaan was met anderen, een figuur met persoonlijkheid wiens levensvreugde helaas werd getemperd door kanker, maar die de moed nooit opgaf.

Lodewijk, Clemens, Vergauwen,
geboren te Zele op 25 maart 1910, overleden in het Academisch Ziekenhuis van Gent op 21 mei 1984.

Lode Vergauwen was stichter van de studentenbond “De Wesp”, leerlingen van de Technische School, Melaan te Mechelen en de eerste voorzitter.
Deze functie liet hij over aan zijn broeder Paul Vergauwen, bij het beëindigen van zijn studies aan de Technische School waar hij het diploma van technisch ingenieur behaalde. Daarmede niet tevreden, legde Lode Vergauwen ook het examen af van technisch leraar bij de Midden Jury. Naar het voorbeeld van zijn vader, leraar aan de rijksmiddelbare school te Mechelen, koos Lode Vergauwen de leraarsloopbaan.
Deze vervulde hij voortreffelijk te Mechelen en te Gent, een voorbeeld in beide steden. Voor zijn leerlingen was hij een echte vader, steeds bereid te helpen met raad en daad. Van zijn oversten werd hij hoog gewaardeerd om zijn nooit falende werkkracht en bereidwilligheid en totale inzet voor de school.
Lode Vergauwen was jarenlang provinciaal afgevaardigde bij de Hoge Raad van het technisch onderwijs waar hij baanbrekend werk leverde. Na zijn op ruststelling werd hij voorzitter van de Bond van Gepensioneerden van het Technisch Onderwijs. Niets was hem teveel om de belangen van zijn collega's te behartigen. Bij het A.C.V. te Gent was Lode Vergauwen ook zeer bedrijvig en zeer geliefd. Hij was een persoonlijkheid en alom hooggeacht, getuige daarvan zijn grandioze begrafenis waar honderden zijn opgekomen om hem de laatste eer te bewijzen en evenveel honderden schriftelijk hun leedwezen betuigd hebben niet aanwezig te kunnen zijn. Uit alle hoeken van het ganse Vlaamse land zijn deelnemingen binnengestroomd.
In zijn privéleven was hij een liefdevol vader en trouw echtgenoot en vader. Van de 10 kinderen die de Heer hem schonk, heeft hij er zeven van opgevoed, samen met zijn toegewijde echtgenote, tot schone mensen.
Lode Vergauwen was een echte vlaming en kristen. De talrijke beproevingen heeft hij manmoedig gedragen. Gedurende zijn vier jaar durende slepende ziekte heeft hij nooit geklaagd. Hij wist nochtans dat er geen hoop op genezing bestond. 
Zijn zeventien kleinkinderen waren dol op hem, hun ‘opa' was hun idool. De kleinsten vragen nu nog steeds waar die goede opa nu blijft.

De commilitones van De Wesp zijn hun stichter en eerste praeses niet vergeten.

1986

Terwijl duizenden toekijken vanop Cape Canaveral en miljoenen de lancering op TV volgen, ontploft het ruimteveer Challenger met 7 astronauten aan boord na slechts 73 sec. vlucht. De Sovjet-Unie daarentegen lanceert succesvol het nieuwe ruimtestation Mir in een baan om de aarde. Fuji brengt de allereerste wegwerpcamera op de markt. De komeet Haley, die slecht om de 75 jaar zichtbaar is, laat zich in alle glorie bewonderen als hij ‘rakelings' langs de aarde scheert. De film Top Gun met Tom Cruise in de hoofdrol is een immens succes. In Tsjernobyl ontploft één van de vier kernreactoren waardoor grote hoeveelheden radioactiviteit vrijkomen in de atmosfeer. De misschien wel grootste nucleaire ramp in de geschiedenis is een feit. Een onderwaterrobot slaagt erin foto's te nemen van de binnenkant van de Titanic. Tijdens de openingsmatch tussen België en het thuisland van de Wereldkampioenschappen voetbal in Mexico wordt de Mexican wave uitgevonden. België wint, ongelooflijk maar waar, met 2-1 en zal doorstoten tot de halve finale, waar ze helaas geklopt worden door de toekomstige wereldkampioen Argentinië met 2-0.

Tijdens de tweede helft van de jaren '80 was de Wesp wel bijzonder sport'minded'. Qua sport op Denayer en/of in de stamkroeg was het al basketbal wat de klok sloeg. Ze waren dan ook de meest fervente aanhangers van Racing MaesPils Mechelen. En of die nu thuis speelden of op verplaatsing, week na week stonden brullende Wespers in witte, gelabelde labojassen op de tribune, hun kelen schor te krijsen. Kwestie van na de match de slikker deftig te kunnen spoelen ... En dat hebben ze geweten in Mechelen en omstreken, tot in het land van Maas en Waal toe. Maar voor we op verplaatsing gaan, eerst de Blijde Boodschap van de Ingenieur, te weten de Revue.

Woensdag 16 december 1987 – WespRevue THE LIFE OF CHARLUS

Een dikke 2000 jaar geleden. In een niet nader genoemd land zit er meer dan één serieuze haar in de boter. Het verval is nabij. Stammentwisten hebben het rijk verscheurd in een aantal gewesten. Vroegere bondgenoten lusten elkaar rauw. Het land is tot de ondergang gedoemd tenzij er een wonder geschied ... Een wonder in de vorm van een Leider, een wijs figuur met een wijze leer, één leer, die in staat is de teloorgang te kenteren en de stammen te herenigen.

Wanneer, daar ver vandaan, vijf Wijzen een wonderbaarlijk visioen ontvangen, gaan ze op pad, richting Mechlehem, alwaar de Schepper is neergestreken om eens goed van Goddelijke bil te gaan. Terstond is een heuglijke gebeurtenis in het verschiet ... En zie, de vijf kamelen van de Wijzen zijn zowaar nog maar net op stal gezwierd of het kindeke Charlus komt al uit een bakske vol met stro geklauterd.

Met vallen en opstaan ontpopt een mondige Charlus zich als dé nieuwe Messias. Bijgestaan door enkele sukkels van docenten-apostelen, trekt hij van hot naar her om zieltjes te winnen en zijn leer te verspreiden. Vol overgave en begeesterd van Zijn Ingenieursleer, predikt Hij te pas en te onpas : “Gij zijt mijn gewapend beton. Op u zal ik mijn tempel bouwen”. En waar anders dan in het onooglijke dorp Katelazaret kan en zál uiteindelijk de Tempel der Wijsheid verrijzen!?! Het verhaal eindigt ten slotte op spectaculaire wijze wanneer Charlus – met kruis en al – ten hemel stijgt.

Dat was in het kort de verhaallijn van THE LIFE OF CHARLUS, losjes gebaseerd op het evangelieverhaal en geschreven én geregisseerd door Franck de Boeck en Anthony Jannes. En net zoals drie jaar eerder het geval was, zat de feestzaal van het Sint-Romboutscollege te Mechelen ook nu weer afgeladen vol. 
Die 16de december leverde De Wesp een knappe parodie af. De Wespers trakteerden het publiek op een heerlijke en bijzonder geestig spektakel, waarin – hoe kan het ook anders – directeur Charles Verwilt en zijn collega-docenten de kop van Jut waren. Hun vele grote en kleine (on)hebbelijkheden, hun tics, hun gestiek en mimiek, ... stonden garant voor evenveel hilarische scènes. Top of the bill was onmiskenbaar het exposé over de steunbalk en de katrol : de zaal ging languit plat.

THE LIFE OF CHARLUS werd een voltreffer, een schot in de roos, op alle gebied. Op het eind werden de Wespers dan ook rechtevenredig beloond met een daverend applaus. De druk, de miserie, het gekrakeel, de stress en al het geduvel en gedonder van tijdens de voorbereidingen en de repetities waren gelijk vergeten ... En naar aloude gewoonte moest 's anderendaags – na nog nen TD in de Oude Stadsfeestzaal – een gigantische kater worden afgemaakt!

Twee dagen later verscheen een lovend artikel in “De Gazet van Mechelen” .

Acteerden :
Eric Deschuyffeleer als Charlus – Geert Crauwels als Marita & Francina – Emmanuel Van Rickstal als Folet & Englius – Harald Oorts als Devrieze – Eddy De Clerck als Bartholomeus Gielis – Hans Van Hecke als Michilus Vlaeminck – Koen Roefs als Diederik Vanhecke – Wouter Stoffelen als Félique – Peter Veldeman als Boudewijn – Jacques Lataireals Louis Morius – Frank Huysmans als Judasselman – Frederic Vanderweyden als Joskus – Frank Aerts als Willy Vitsius – Willy Penninckx als Willy Cayzelus – Gregory Lagae als Brunius - Cis van Aperen als Reuzelius – Stef Mertens als Willy de Vylder – Bruno De Winter als God & Roza – Johan Craeye als Pontius Poleunis – Peter Wuyts als Vervackaras – Tim De Winter als Adri Anus – Jan Borghs als Lamme Bertus – Kris van Hercke als Goffinus en Guy Janssens als soldaat

Vertelden : Johan Willems en Lieven Derijcke

Licht     : Lieven de Samblanckx, Lieven Garcet, Luc en Jan Bernaerts en Johan d'Hondt
Geluid  : Piet Clijmans
Decor   : Wim Van Riet
Doek    : Frédéric Ducaert
Foto's  : Luc Van Wolputte en Geert D'Eer

Vrijdag 10 april 1987 – De plaatselijke sporthal in Andenne.

Ze zijn er weer, de Wespers. Hoe kan het ook anders, vanavond wordt de finale, Mariandenne – Racing MP Mechelen gespeeld, hét bekerevenement van ‘87.

Het cantusboekje in de linkerhand, een trompet in de rechter, een blauw-geel-rood lint over de witte labojas, die zou moeten doen veronderstellen dat er op De Nayer ook nog verbeten gestudeerd wordt. Het komt wel niet voor in de ‘studentenliederenschat', maar ook de retepetet-versie van de plaatselijke DJ kan op heel wat vocale ondersteuning rekenen van de Wespers. Maar hoe fel Monsieur Tabour (Trommelmans voor de Vlamingen) ook probeert om met zijn zware Ardense trom het wedstrijdritme op te drijven, het zijn zonder enige twijfel de Mechelse kelen die het halen. Het heeft veel weg van de Klauwaerts tegen de Leliaerts. Andenne... waar Vlamingen – lees Wespers – zich thuis voelen. Om ‘hun' ploeg naar de overwinning én de beker te stuwen, zijn de stemmen dan ook weer extra goed gesmeerd. Uiteraard met het brouwsel dat de toenmalige Mechelse sponsor met veel toewijding en financiële geneugten bereidt en waarvan er na elke match – met groot plezier – een vijftal vaatjes verdwijnen in de Mechelse studentencafés en de inhoud ervan nadien vanzelfsprekend in de droge studentenkelen. Nog veel later worden er naar gewoonte her en der plantsoenen mee bemest. Geeft ons nog een bekertje ...

Doch laten wij nu eventjes de Wespers bij hun Vlaamse Leeuw en andere gezangen en laten wij ons concentreren op de match zelf : Mariandenne – MP Mechelen 84 - 101! Moet er nog bier zijn ... “Here we go” scanderen de Wespers uit volle borst om hun held “Rikske” – de jongen is amper 2m04 – Samaey te bedanken voor zijn fantastisch spel.

De beker, dé enige echte Beker van België, zal nogmaals in ‘zijn' Mechelse vitrine te bewonderen zijn. Ook in maart '86 werd Mariandenne al eens door Racing MP Mechelen geklopt met 97 - 70. Uiteraard met de steun van de Wespers, vermomd als studenten. Arme Walen toch ...

Na de match hebben ook de Wespers nog menig bekertje verzet ... En Theo Maes Pils ... die wreef zich die avond ook weeral glunderend enthousiast in de handen.

Woensdag, 22 april 1987 – Racing MaesPils Mechelen kampioen!

Geruggensteund door De Wesp en co is de negende landstitel binnen.
MP Mechelen heeft Castors Brakel gevloerd met 80 - 72. Na 7 jaar behaalt MP Mechelen eindelijk nog eens de landstitel. En omdat men twee weken geleden ook al de bekerfinale won, verovert Racing voor de 2e keer de dubbel. En jawel, beloofd is beloofd... De snor van Francis Jannes, vader van Vice-Praeses Anthony, penningmeester van MP Mechelen en prof op het De Nayerinstituut moet er - tot groot jolijt van ondermeer de Wespers - aan geloven. 
U leest er alles over in bijgevoegd artikel, verschenen in ‘De Gazet van Mechelen' op 23 april 1987.

Maandag, 7december 1988 – Operatie Opsignoorke

Nog 2 dagen (?!?) slapen en Racing MaesPils Mechelen speelt thuis de o zo belangrijke eerste wedstrijd in de kwartfinale van de Korac-cup, en dan nog wel tegen topclub Rode Ster Belgrado. Het zal bloed, zweet en veel kabaal kosten om de halve finale te bereiken ....

Praeses Anthony Yannes beseft dat maar al te goed. Er zal dus meer dan stevig moeten worden gesupporterd, véél meer. Noch tromgeroffel, noch toeters en bellen op de tribune of het schor schreeuwen van een massa kelen zal volstaan om dé favoriete ploeg erdoor te slepen.
En dus laten de Wespers – anders dan op De Nayer – hun grijze cellen op volle toeren draaien. En EUREKA ... als de lamp is gaan branden en de goeien ouwe Belgische frank is gevallen, gaat De Wesp naarstig op zoek naar één (jawel, slechts 1) extra supporter. Maar wat voor één ...

Om geen stunt verlegen, wordt plots “Als we nu eens Opsignoorke schaken” geopperd. Dat clevere idee valt uiteraard niet in dovemansoren. En zoals men van toekomstige ingenieurs – zeker van Wespers – mag verwachten, worden gelijk duistere plannen gesmeed en à la minute uitgetekend ... Bij valavond wordt dan het definitieve startschot gegeven voor “Operatie Opsignoorke”. Eenmaal binnen in het stadhuis, gaat het overmachtig richting ‘dienst toerisme' waar de dienstdoende ambtenaar zeer vriendelijk, doch uiterst kordaat wordt verzocht om eventjes plaats te maken. Kwestie van Opsignoorke makkelijker van zijn boeien te kunnen ontdoen én te kunnen ontvoeren. Overrompeld door zoveel studentengeweld en totaal de kluts kwijt kan de arme man niets anders dan met lede ogen toekijken hoe de wereldberoemde Mechelse pop wordt gekidnapt door een bende losbandige ‘witte producten'.

Opsignoorke buiten én in WESP-handen ... opdracht half volbracht.

Met hun nieuwe commilito stevig in de armen gaat het vervolgens in corso – hoe kan het ook anders – richting Waarloos, meer bepaald naar de thuishaven van sponser Theo Maes die in zijn brouwerij spontaan voor de nodige opvang – lees ‘VATEN' – zorgt. 

Eén Maeske, twee Maeskes, drie Maeskes, .... oneindig veel Maeskes ... tot de kelen behoorlijk zijn gesmeerd maar de hersens, na véél te vééél Maeskes, faliekant zijn verzopen.

Resultaat, zowel de Wespers als Opsignoorke compleet van de plank, wegens te diep in het glas gekeken. Dus wordt een tijdelijke, doch broodnodige, quarantaine ingelast want binnen twee dagen moet iedereen immers weer fris en mon(s)ter zijn om naar behoren te kunnen supporteren in de Mechelse sporthal.

En zo gezegd, zo gedaan. Pas na de match wordt ‘ons' Opsignoorke weer heel plechtig overhandigd aan een dolgelukkige Mechelse burgemeester. Dat er nadien hartelijk – en de Wespers kennende, overdreven veel – werd geklonken op zowel het succes van de ontvoering, Opsignoorkes veilige terugkeer naar huis alsook op het behalen van het beoogde resultaat, hebben de Mechelaars voor de zoveelste keer geweten.

‘Operatie Opsignoorke' was dan ook perfect geslaagd. Of de partieels dat ook waren, is niet geweten.

Toch nog even dit : 
Een bronzen beeld van het ‘Vliegend Opsignoorke' staat nu op het verkeersvrije plein voor het stadhuis. En onze commilito van weleer, die bevindt zich nu, vereenzaamd en weggekwijnd door oeverloos verdriet en peinzend aan de de-hém-lang-vergeten-Wespers en die enkele gelukzalige dagen van ongebreidelde vrijheid, in ... tja, wie dat weet moet het mij zeker laten weten.

En dat is dan bij deze gebeurd, Jan Somers heeft ondertussen het volgende laten weten: "de echte originele pop 'Opsignoorke' of 'vuilen bras' laat zichzelf nu bewonderen in het museum "Hof van Busleyden"in de Méroderstraat. En dat als naar gewoonte op zijn vertrouwde koffer of erin. De pop die men meedraagt in optochten is een copie."

 

 

 

 

Wespers en gelabelde labojassen - De ware toedracht.

In menige sporthal van het Belgiekske, bleef het positieve optreden van een steeds sterke delegatie Wespers en co niet onopgemerkt. Dat de linten en petten in hun enthousiasme ook de rest van het publiek meesleepten in hun ondersteuning voor het Racing team, daar kon het bestuur zeker niet naast kijken. En dus kwam van 't één ... het ander. Maar da's de logica zelve, waar actie is, komt reactie, wat omhoog gaat, gaat omlaag, wat recht en stijf is valt ... nee, nu even serieus.

Omdat enerzijds een labojas een absolute must is voor een ingenieur in spe en een studentenclub – zeker De Wesp – bestendig in geldnood verkeert én omdat anderzijds Racing MaesPils Mechelen met plezier de enthousiaste ‘witte merken' en masse op de tribune zag verschijnen, ging schatbewaarder Yannes op zoek naar “sponsers” om elke student een van-reclamelabels-voorziene-labojas cadeau te doen. En zoals het goede geldschieters betaamt, verzekerden de hoofdsponser Maes Pils en enkele andere sponsers van Racing MP Mechelen, zoals De Gazet van Mechelen, de A.S.L.K. en Pauwels Trafo, onmiddellijk hun (geldelijke) steun. 

En het was thuis, bij de terugwedstrijd in de E.B. voor landskampioenen tegen het Zweedse Södertalje, dat de Wespers/ambiancemakers voor het eerst hun ding deden in fonkelnieuwe witter-dan-wit-gesponserde labojassen en Racing MP Mechelen naar de volgende ronde riepen.

Naar een artikel uit ‘De Gazet van Mechelen'

Vivat, crescat, floreat – Een indringende reportage over het studentenleven.

Wie in ons landje over het studentenleven praat, heeft het meestal over de universiteitssteden Leuven en Gent, en in mindere mate over Antwerpen en Brussel. Over Wallonië heeft de Vlaming het al helemaal niet, maar daar kijkt niemand van op. 
Nochtans floreerde – mede of juist (on)danks !!??!! de Wesp – ook het studentenleven in steden als Mechelen en na de verhuis naar de Jan de Nayerlaan, eveneens in Katelijne. 
Regelmatig geconfronteerd met straf studentikoos vertier, wijdde een reporter van 'De Gazet van Mechelen', maar liefst drie paginagrote artikels aan het fenomeen. 

En laat het niemand verwonderen dat men – om het artikel aanschouwelijk te maken – koos voor kiekjes met commilitones van de plezantste club van West-Europa, ongekunsteld poserend in de meest voor zich sprekende studentenposes.

Twee van de interviews met bijbehorende fotoshoot hadden plaats op de vooravond van de terugwedstrijd tegen de Duitse titelhouder Bayreuth in het kader van de Europabeker Basket der Bekerhouders. En met een 105-74 zege van – hoe kan het ook anders – MaesPils Mechelen, hebben de tapkranen nog lang gestroomd, die memorabele dinsdagavond in 19 De sporthal liep immers bijzonder traag leeg want de sfeer zat er dik in ... al vanaf het moment dat bus met de Wespers arriveerde en ze met een ereronde over het veld hun intrede deden. Dat alles, zwaaiend met enkele leeuwenvlaggen en strijdliederen zingend, waarvan het libretto niet altijd even duidelijk overkwam aangezien net onder de perstribune ook enkele oorverdovende Wesp-toeters hadden plaatsgenomen.

De plezantste club van West-Europa? De Wesp natuurlijk.... of wa hadde gedacht, mij gedacht.

Krantenknipsel van 1986 of 1987 met bovenaan rechts: de meter van KAVIK,uitbaatster Jessica van den Bosch  ( van de wachtzaal in Sint Katelijne Waver

Dinsdag, 3 oktober 1989 – Opening van het nieuwe academiejaar '89-90.

Na twee maanden hard blokken (??!!??) en de wel of niet geslaagde 2de zit, werd op De Nayer het nieuwe academiejaar plechtig voor geopend verklaard. Voor de boekenwurmen betekent dat het startsein om de eerstkomende negen maanden te pezen in het allegaartje boomdikke cursussen. Voor de Wespers daarentegen betekent de openingsrede van de directeur de start van een heel jaar studentikoos vertier, het één al wat straffer dan het ander. 
Komt daarbij dat donderdag 5 oktober, Racing MaesPils Mechelen zijn 150ste Europabekerwedstrijd speelt tegen Tirana. Tja, het wordt dus een walk-over, want de Albanese tegenstander is niet wat je ‘straffen toebak' noemt en met een massa toeters en bellen en ... goed geïnspireerde Wespers is de cup al zo goed als binnen. Aan sfeer zal het niet ontbreken, aan supporters evenmin. En supporteren zullen ze, de Wespers. En dankzij de milde steun van Vic Pauwels (Trafo) zal dit geschieden in spiksplinternieuwe sweaters met vooraan een reuze-150. En of ze nu winnen of niet, het feit dat Mechelen overmorgen zijn 150ste Europabekermatch speelt, is sowieso al een pre-feestje vóór het eigenlijke feest waard.

En dus trekken de Wespers 's – fier als gieters in hun fonkelnieuwe shirts – ‘s middags al naar de Mechelse foor, waar ze na enkele ritjes op de plaatselijke kindermolentjes al meteen richting Wachtzaal trekken om daar een vat soldaat maken. Kwestie van het academiejaar fatsoenlijk te starten.

‘Studenten van De Nayer op kermisbezoek met nieuwe shirts' staat bij bovenstaande foto te lezen. Fout! Eigenlijk is het meer een groepsfoto van de Wesp. Maar ach, van zulke pietluttige details kijken Wespers al lang niet meer op. Eén enkele oogopslag en de attente lezer weet immers meteen over welke studentenclub het gaat. Er kan er immers maar één de beste zijn ...

En Racing MaesPils Mechelen - Tirana werd een makkie, voor Racing althans. De talrijk opgekomen Wespers konden beginnen feesten gelijk de beesten ... weeral.

Naar een nota van Peter Wuyts, praeses '89-‘99

 

Vanaf de jaren 90 is het bruikbare materiaal om echt een noe-menswaardige geschiedenis te vormen sterk geslonken. Mochten de Wespers die zich vanaf toen commilito konden noemen nog krantenartikels en dergelijke meer hebben, dan zou het ons verblijden deze bij het archief en de geschiedenis te plaatsen. Ondanks het weinige materiaal zullen we een beeld proberen te scheppen van de belangrijkste gebeurtenissen sindsdien.
1994-1995 Vaarwel Racing
In 1994-1995 fuseerde het voormalige Racing Maes Pils Mechelen met het voormalige Sobabee tot de huidige Antwerp Giants. De basketclub verliet dan ook Mechelen om zich te vestigen in Antwerpen, een trieste gebeurtenis voor ons Wespers: we zorgden er altijd voor ambiance zoals alleen een Wesper het woord beteke-nis kan geven en met gratis pintjes voor ons was het onze tweede thuis geworden, een thuis waar we nu afscheid van moesten nemen. Aan deze gebeurtenis kunnen we niet veel meer toevoe-gen door gebrek aan documentatie en het zou ons dan ook verheugen hier op zijn minst een krantenartikel van te pakken te krijgen.
Openingsstunts
Naar verluidt is in de jaren 90 de openingsstunt zoals we hem vandaag de dag kennen van start gegaan. Een stand waar heuse con-structies worden neergepoot, gratis bier wordt aangeboden en waar ook goede friet te vinden is. In deze stand is natuurlijk een heus welkomstcomité aan Wespers present om de nieuwe studenten te verwelkomen en te over-tuigen zich te laten dopen bij de beste club van Katelijne natuurlijk. Ook hier zou een krantenartikel van bestaan dat we niet hebben.
Fietsen op rollen Voor zover we weten is de Wesp ook ergens in de jaren 90 mee gaan doen met 'Fietsen op Rollen', een 3-daagse rit op rollen georganiseerd door de wielerclub van Katelijne in café 'De Club'. Deze 3-daagse vond telkens plaats eind november en steeds van        vrijdag tot zondag. Er waren
telkens 3 coureurs van de Wesp die elkaar afwisselden en voor-namelijk voor de fun meededen. Wij zorgden voor den ambiance en in ruil daarvoor werden we beloond met veel gratis bier dat uiteraard ter plekke werd gedronken. Door deze drie dagen vol gratis bier was het dan ook zo dat menig Wesper het café niet buitenkwam tot sluitingstijd om de volgende dag terug te keren bij openingstijd indien mogelijk. De Wesp heeft tot ergens in de jaren 2000 meegedaan met dit evenement. Wanneer dit evenement juist uit onze kalender verdwenen is, weten we niet zeker. Mocht u hier meer over weten laat het ons gerust weten.

Naar een verslag van Paul (Polle) Van den Bergh

 

 

2003 - Openingsstunt
Tijdens de eerste dag schoot De Wesp - weeral - de hoofdvogel af met
een spectaculaire en in het oog springende Openingsstunt. Gevolg: jaloezie alom en een nooit geziene opkomst van razend enthousiaste commilito's in spé die onmiddellijk begrepen dat De Wesp 'the place to be' is! Een bloedhete dag, dolle ambiance, rijkelijk vloeiend bier en ... 100 kg friet. De foto's spreken dan ook boekdelen.

Wesp-Revue in première
Op donderdag 5 oktober 2003 ging de Wesp-Revue, in première.
Het werd zoals voorspelt: De topper van het academiejaar 2003-2004 en een kaskraker van formaat.
We hadden het u en onszelve beloofd ... GODS's WILLY zou origineler, komischer, boeiender, spectaculairder worden. M.a.w. de Wesprevue 2003-2004 zou met souplesse het amateuristisch geklungel van de voor-gaande paar jaren overvleugelen. De uitbundige toejuichingen, de lach-salvo's, de enthousiaste commentaren en de staande ovatie achteraf hebben datgene bevestigd wat de Wespers bevroedden.
Er bleef geen stoel onbezet in de parochiezaal aan de Elzestraat. Zij die er waren hadden groot gelijk en hebben meer dan waar voor hun geld gehad. Zij die de WespRevue 2003-04 hebben gemist, hebben wreed ongelijk gehad en mogen zichzelf de kop inslaan. Nu ja... Toen het doek viel over GOD's WILLY was het verdicht eenstemmig : onwerkelijk geestig, hilarisch, bangelijk goed, subliem, ne klapper van formaat, haast onmogelijk te evenaren, laat staan te overtreffen, waren enkele van de meest gehoorde commentaren.
Na weken van hard labeur, stress, hectische toestanden, gefoeter, gediscuteer, paniek, junkfood en friet, slapeloze nachten en uiteindelijk nog eens 3 dagen van haast ononderbroken repeteren, bracht De Wesp een schitterend spektakel, een Revue waar alleen de Wespers toe in staat zijn.
De feiten:
Door een serieus geval van  idiotitis' in en rond Mechelen dreigt een grote calamiteit. Een catastrofe van de hoogste graad is onafwendbaar. Een Goddelijke noodplan is dan ook dwingend, zeker wanneer de Oppergod constateert dat de toestand in Sint-Katelijne-Waver van kwaad naar erger gaat en er volledig uit de hand dreigt te lopen. In een ultieme poging om het tij te keren zet Hij dan maar baby-Willy op de wereld, dÈ kleine Grote Redder in Nood. Willy's opdracht is tweeledig : een Hoger Instituut uit de grond stampen Èn het IQ in Katelijne opkrikken. En zo geschiedt ... of toch niet ... Van kruiperige baby, over stuntelige peuter groeit klein Willyke op tot een rebelse tiener. Maar godzijdank krijgen noch schoolplicht, noch legerdienst hem klein. Geholpen door een aantal vakidioten    alias professoren    slaagt de Willy er uiteindelijk in om het H.I.D.N op te richten, m.a.w. Hogeschool De Nayer voor Wetenschap en Kunst is een feit. Nu kan hij zich kwijten aan het tweede deel van zijn Goddelijke missie : de bende debielen in en om Sint-Katelijne-Waver wijsheid en kennis bijbrengen. Jammer maar helaas loopt hierbij ÈÈn en ander compleet in het honderd. Een totale afgang dreigt ... Slaagt de Oppergod er nog in om  zijn' idioot van een Willy op het rechte pad te zetten? Vanzelfsprekend dat op het eind alles in orde kwam.
Na menig schietgebedje en een inleidende speech van ere-praeses Dirk Vanhecke, ging de WespRevue die in minder dan een maand werd geschreven, uitgewerkt en ingestudeerd van start. Drie uur lang zou GOD'S WILLY het zeer dankbare publiek vermaken.
GOD'S WILLY was dan ook in één woord grandioos. Het scenario, de regie, het decor, de rekwisieten, de kostuums, de licht- en geluidsef-fecten, de special effects, de gezongen intermezzo's ... maakten er een groots spektakel van. Voor het aanwezige publiek werd het een avond genieten in de superlatief. Van begin tot einde was de Revue doorspekt met inside-De Nayer-jokes en knotsgekke toestanden. Directeur Willy Asselman en alle geviseerde profs werden zodanig goed getypeerd dat de zaal om de haverklap dubbel plooide en/of dat er een spontaan applaus losbarste. Weergaloos was het duet van Robin van Acker & Maarten Van Peer en onovertroffen de "New York, New York"-versie van diezelfde Maarten. Schitterend waren de typetjes die Kristof, Joern, Sam, Filip, Jelle, Pieter, Tom, Bart, DamiÎn, Stef, Bram en Daf neer-pootten. De hardwerkende Chinezen Tom en Sam zorgden voor de nodi-ge decorwissels. Gewoon kostelijk was de vertolking van Kurt Scheers, een  soepel' natuurtalent die de beste komediant de baard kan afdoen. Een primeur in de geschiedenis van de Revue gold de ontvangst en het appetijtelijke buffet met champagne dat de VIP's kregen aangeboden. Een schot in de roos ... dat zondermeer navolging zal krijgen. Naarmate GODS's WILLY vorderde werd het handengeklap alsmaar luider en donderden de lachsalvo's door de zaal. De staande ovatie op 't eind bewees maar al te goed dat Wespers zichzelf (weeral) hebben overtroffen.
In 2008 is het opnieuw aan De Wesp. Het publiek kan alleen maar hopen dat vele acteurs en verantwoordelijken van GODS's WILLY opnieuw meedoen, op of achter de schermen, maakt niet uit. Als ze er maar bij zijn. Wedden dat De Wespers er dan andermaal zullen in slagen om een kaskraker van formaat te brengen!
Een welgemeende dank-u-wel is aan de orde. Dat aan alle sponsors en uiteraard ook aan alle (oud-) Wespers en sympathisanten voor hun inzet, hun enthousiasme en/of hun komst. Merci aan Pieter Thijs, Sven Liers, Henrik Collin en ere-praeses Dirk Vanhecke voor de regie, het script en voor het in goede banen leiden van de volledige Revue. Bedankt Mr. Asselman en co voor het ter beschikking stellen van repetitieruimte, bedankt Bellens en Wiske voor jullie lijdzaamheid

.
Kevin Puttemans

2004 - Fietsen op rollen
Aangezien deelnemen belangrijker is dan winnen en sportminded als we zijn, was de Wesp steeds présent op het Fietsen-op-Rollen-evenement van Café De Club te Katelijne, dat dit jaar voor de 25ste - en helaas laat-ste - keer werd georganiseerd. De legendarische Wespers versus semiprofs ... Daar kwam als naar gewoonte veel volk naar kijken. Een ganse zaal vol, drie dagen lang. Het kwam er dus op aan om te presteren, zowel óp als naast het podium, t.t.z. de benen vanonder 't lijf fietsen en het vochtgehalte nauwgezet op peil te houden ... Iets waar De Wesp moeiteloos in slaagde, al was het maar omdat de Spillie vrijdag trak-teerde op een gratis streepkesvat als bewijs van zijn nog springlevend-heid. Even probleemloos slaagden de Wespers er in om 's zaterdags de hoogste score op het scorebord te krijgen. Of werd er gesjoemeld? En zo ja, door wie? De foto's spreken voor zich, ook nu weer was de driedaagse super en megamachtig amusant, maar tot ieders grote spijt is het doek nu definitief gevallen over Fietsen-op-Rollen !

Op 11 maart 2005 werd DE WESP een respectabele 75 en dat zou duchtig worden gevierd. Een weerzien met de mannen en makkers van vroeger, een misviering en een Galabal voorafgegaan door een diner met receptie stonden die dag op het menu. De voorbereidingen kostten heel wat zweet, lesuren, vingernagels en nog meer chronisch slaapge-brek maar wee wie er aan twijfelde ... Voor de zoveelste keer op rij heeft De Wesp zich (nog maar eens) overtroffen en gaven de Wespers d'er een goei lap op, een lap zoals alleen Wespers die kunnen geven !!
Ons ALBASTEN JUBILEUM werd een bom, een topper van formaat, een spetterend feest met alles d' erop en d' eraan en ... met onverhoopt veel volk, héél veel volk. Het was 'De Wesp op z'n best', magnifiek en warm-hartelijk in de superlatief. Met zo'n 250 gasten, waaronder een pak OudWespers en aanhang, barste het HOF VAN WAYENBORCH te HOVE haast uit zijn voegen. Na het welkom, het aperitief en de obligate speechkes van praeses Robin Van Acker en ere-praeses Dirk Vanhecke schoven alle (oud-)Wespers-invités de voeten onder de feestdis om rijkelijk te tafelen en te genieten van een gastronomisch diner. Het eten was zalig lekker, de wijn smaakte overheerlijk en de leeftijden schom-melden tussen de 18 en de 75 wat maakte dat jong en oud spontaan verbroederde. Intussen werden herinneringen en straffe stoten aan de lopende band opgerakeld en werd het omvangrijk en indrukwekkend Wesparchief ingekeken en vervolgens uitgeplozen. Eerst verwonderd-belangstellend, nadien minutieus-speurend. De complimenten, de stoef en spontane uitlatingen zoals sjiek-sjiek-sjiek, zeet hé na is potverdikke, da wist ekik nemie, miljaar bestoat dat nog, godverdomme wettet nog, en da zen ekik nog begot, ... waren niet te tellen. En dat was goed om horen!
Iets na halfelf en één verdieping hoger ging het XV-de WespLustrumGalabal van start. De muziek was beestig goed, de sfeer zat er dik in en den drank vloeide à volonté. Niet verwonderlijk ... 't Was dus vast wel de fout van net die ene pint teveel, die maakte dat sommi-gen de grootste moeite hadden om 't één lief van 't ander te onderschei-den. Anderen kwamen pas 's anderendaags weer bij bewustzijn met nen albasten kop en dito kater die kon tellen.
Eén ding staat vast. Na zoveel jaren dragen veel van onze (oud-)commilitonis de good-old-Wespfeeling en de leuze 'Eens Wesper, altijd Wesper' nog onmiskenbaar mee in hun hart. Tom Vergauwen, de klein-zoon van onze stichter Lode, kwam langs voor een eerste kennismaking en was danig onder de indruk van zoveel Wespvolk en evenveel vriend-schappen. Een welgemeend dank-u-wel is dan ook aan de orde voor elkeen die is afgekomen en/of zich op één of andere manier, voor of achter de (digitale) schermen, heeft ingezet.
Openingsstunt: DE NAYER UNDER FIRE

Het was uitkijken naar de eerste dag van het nieuwe academiejaar want na maanden van heimelijk plannen, vergaderen, scenario's schrijven en zweten en zwoegen op 't scherpst van de snee, pakte Hoogstudentengilde DE WESP voor de verandering uit met een nooit geziene en waanzinnig onderhoudende Openingsstunt. Eentje waarvoor alle Wesp-registers waren opengetrokken en die (letterlijk) als een bom uit de lucht kwam vallen.
Een fundamentalistische organisatie, een vliegtuigkaping, kidnapping en moord, parachutisten, explosieven plus een promofilm met Hollywoodallures ... Niks was ons teveel om de nieuwbakken studenten terstond duidelijk te maken waar De Wesp voor staat en wat het betekent om lid te zijn van de meest populaire studentenclub op De Nayer !!!
Het denkbare gebeurde ... Verbijstering alom in K-blok toen daar, tijdens den openingsspeech, gemaskerde en tot op de tanden gewapende terroristen binnenstormden en voor de ogen van Jan en alleman onze ere-praeses Dirk Vanhecke ontvoerden. Vraag is wie en waar de gijzelne-mers zijn, waar Dirk is en wie van onze recruten-slash-geheim agenten d'er in slaagt om — aan de hand van tips en/of het oplossen van raad-sels — Dirk levend en wel terug te vinden, de terroristen uit te schake-len en last but not least, de bom onschadelijk te maken nog voor De Nayer de lucht in vliegt.
DE NAYER UNDER FIRE, was een gigantisch succes, een aanstekelijk schot in de roos die De Wesp (nog maar eens) in volle schijnwerpers zette en die in de nasleep heeft gezorgd voor danig wat afgunst, commotie en James Bond-toestanden op en om de campus. En jawel ... zoals verwacht ook voor nen hoop dorstig volk aan onze mega infostand en maar liefst 23 enthousiaste bieten !!!
Winnaar werd Jelle Van Regenmortel die voor zijn fantastische prestatie een Ipod in de wacht sleepte 

Filmpjes

De Nayer Under Fire 1- Intromovie

De Nayer Under Fire 2- Ontvoering docent Dirk

De Nayer Under Fire 3- Bevrijding docent Dirk

De Nayer Under Fire 4- Teroristenleider

 

 

                                  Kevin Puttemans

 

 

In 2010 werd de Korenmarkt in Mechelen opnieuw aangelegd. En zoals gebruikelijk (en zelfs wettelijk verplicht ?) werd er hieraan ook een project voor kunstintegratie gekoppeld.
Het project werd toegewezen aan de Berlijnse kunstenaar Norbert Radermacher. Hij noemde het project ‘SPOREN’.
Hij nodigde iedereen (Mechelaars en al wie een band had met Mechelen) uit om een ontwerp in te dienen die naar de relatie met Mechelen kon verwijzen. Van die ontwerpen werden dan ‘munten’ gemaakt die in de stenen werden ingelegd. De munten werden als het ware dan uitgewor-pen over de nieuw aangelegde markt en verwezen daarbij naar de korenkorrels die (toen de markt nog effectief een korenmarkt was) her en der uiteraard over het plein verspreid lagen na een markt-activiteit, als achtergelaten sporen.
Op die manier dienden Alex en Dirk een aantal (4???) ontwer-pen in die er ook daadwerkelijk werden gelegd.
...Een van de 4 sporen is hier afgebeeld...

Ondertussen zijn er veel ‘sporen’ v e r d w e n e n (meestal los-gekomen door-dat ze niet voldoende goed werden ingelijmd of gestolen?). Een aantal los-g e k o m e n munten (geen van onze club!) zijn 2 jaar geleden reeds bij de stadsdiensten teruggebracht om hen te wijzen op de verwaarlozing … maar daar gebeurde uiteraard niets mee.
Naar verslag Dirk Vanhecke

Tot ons groot verdriet hebben we op 14/02/2017 drie Wespers verloren na een zwaar auto-ongeval. Joren, Mike en Jonatan waren zeer goede vrienden die door ons allen zeer geliefd waren in onze club. We zullen hen ongelofelijk missen en hun herinnering meedragen in ons hart. Slaapzacht lieve broeders.

De twee andere inzittende Wespers zijn buiten levensgevaar. We hopen dat ze snel revalideren en dat ze zich weer onder ons kunnen begeven.

Ons medeleven gaat uit naar de familie en vrienden van de slachtoffers en we wensen hen een spoedig herstel toe.

Dixit, 

Hoogstudentengilde De Wesp